خلافتِ شیخین کو ماننے والے سیاسی شیعہ بالمقابل عقیدتی امامی شیعہ
آج کل سپاہ صحابہ اور دیگر ناصبی لوگوں کی جانب سے بہت سننے میں آتا ہے کہ شیعوں نے حضرت علی، حضرت حسن، حضرت حسین اور اہل بیت کے دیگر آئمہ کا ساتھ نہ دیا یا انہیں قتل کر دیا اور اس سلسلے میں تاریخ کی کچھ کتابوں سے حوالاجات بھی پیش کر دئے جاتے ہیں لیکن سپاہ صحابہ کے مکار ناصبی صرف عام لوگوں کو ہی بیوقوف بنا سکتے ہیں، ہم شیعانِ اہل بیت کے سامنے ان باتوں اور ایسے حوالاجات رکھنے کی ان کی کبھی ہمت نہیں ہوگی کیونکہ وہ جانتے ہیں کہ ہم اس تاریخی حقیقت سے نا آشنا نہیں کہ پچھلے زمانے میں شیعہ ہونے کا وہ مطلب نہیں تھا جو آج ہے ، اُس وقت تو سب ہی کو بشمول جنہیں آج سنی کہا جاتا ہے ، شیعہ ہی کہا جاتا تھا۔ اب سوال یہ ہوتا ہے کہ اس وقت کے کس شیعہ گروہ نے وہ حرکات کیں جن کا الزام ناصبی حضرات آج کل کے شیعوں پر لگا رہے ہیں۔ بس اگر یہ بات سمجھ میں آگئی تو سارا مسئلہ ہی حل ہو جائیگا اور سپاہ صحابہ جیسے ناصبیوں کے مکروہ چہرے عیاں ہو جائینگے اور جو انشاء اللہ ہم اس آرٹیکل میں کرینگے۔
انصار ویب سائٹ کے مصنف کی پیٹ میں بھی کچھ ایسا ھی درد اٹھا
اس بات کا بھی خدشہ ہے کہ جن لوگوں نے سیدنا حسین کی مدد نہیں کی انہیں غیر شیعہ کہا جائے۔ جعفری لکھتا ہے
'ان میں سے جنہوں نے امام حسین کو کوفہ بلایا اور پھر وہ 1800 جو امام حسین کے نمائندمسلم بن عقیل کی خدمت میں آئے وہ تمام مذہبی اعتبار سے شیعہ نہیں تھے بلکہ سیاسی بنیاد پر علی کے گھرانے کے حمائتی تھے۔ یہ ایک فرق جو قدیم شیعہ تاریخ جاننے کے لئے واضح طور پر ذہن نشیں کر لینا چاہئے'
سید نا حسین کا ساتھ چھوڑنے والوں کو گھرانہِ علی کے پیروکاروں سے الگ رکھنے کا جعفری کا مقصد عیاں ہے۔ وہ اس حقیقت پر شرم سار ہے کہ یہ شیعہ ہی تھے جنہوں نے اپنے امام کو بغاوت کی قیادت کرنے کے لئے دعوت دی اور پھر ان کی مدد نہ کی۔ ہم جس چیز پر جعفری کے مذہبی اور سیاسی پیروکاروں میں فرق کرنے کو رد کرتے ہیں وہ یہ ہے کہ خود سید نا حسین نے کوفیوں کو ایک سے زیادہ مرتبہ اپنا شیعہ کہا۔ یہ عجیب بات ہے کہ شیعہ کوفہ کو اپنا نہیں تسلیم کرتے لیکن اپنی پہچان تحریک توابین کے ساتھ کرنے میں فخر محسوس کرتے ہیں۔ تحریکِ توابین کی ابتداء میں کی گئی تقاریر سے یہ واضح ہے کہ یہ وہی لوگ تھے جنہوں نے سید نا حسین کو آنے کی دعوت دی اور بعد میں ان کا ساتھ چھوڑ دیا۔ اس سلسلے میں ان کا یہی نام ان کی ندامت کو ظاہر کرتا ہے۔ شیعوں کی جانب سے سید نا حسین کا ساتھ نہ دینے کے گناہ سے دور رہنے کی کوشش اور کچھ نہیں بس ایک ضعیف کوشش ہے۔
جیسا کہ ہم نے پہلے ذکر کیا، اہل سنت کو یہ نام تو بہت بعد میں ملا، جس زمانے کا ناصبی مصنف نے ذکر کیا اُس دور میں تو سب کو شیعہ ہی کہا جاتا تھا جن میں آج کل کے اہل سنت بھی شامل تھے لہذا ناصبی مصنف جب پچھلےدور کا ذکر کرے تو واضح کرے کہ وہ کس شیعہ گروہ کی بات کرتا ہے؟ معروف شیعہ مخالف اسکالر محدث شاہ عبد العزیز دہلوی نے بھی تصدیق کی ہے کہ اُس وقت تمام مسلمان شیعہ ہی کہلائے جاتے تھے۔
" اور یہ بھی جاننا چاہئے کہ شیعہ اولیٰ کہ فرقہ سنیہ و تفضیلیہ ہر دو کو شامل ہے پہلے شیعہ کے لقب سے مشہور تھا اور جب غلاۃ ، روافض ، زیدیوں اور اسماعیلیوں نے یہ لقب اپنے لئے استعمال کیا اور عقائد و اعمال میں ان سے شر و قباح سرزد ہونے لگے تو حق و باطل کے مل جانے کے خطرہ سے فرقہ سنیہ اور تفضیلیہ نے اپنے لئے اس لقب کو ناپسند کیا اور اس کی جگہ اھل ِ سنت وجماعت کا لقب اختیار کیا
تحفہ اثنا عشری (اردو) ، صفحہ 16 ، نور محمد کتب خانہ ، آرام باغ کراچی
آج کل اثنا عشری یا امامی اہل تشیع ماضی میں "رافضی" کے نام سے جانے جاتے تھے۔ شیعہ کے لفظی معنی ہیں "گروہ" یا "حامی"۔ چونکہ اہلِ کوفہ نے جنگِ جمل و صفین میں علی ابن ابی طالب کا ساتھ دیا، اس لیے انہیں خالصتاً سیاسی معنوں میں"علی کا شیعہ" کہا جانے لگا یعنی حضرت علی کا حامی یا حضرت علی کا گروہ۔ اسکے مقابلے میں معاویہ کی فوج کو "شیعانِ معاویہ" یا پھر"شیعانِ عثمان" بھی کہا جاتا تھا۔ لیکن ان سیاسی شیعانِ عثمان یا شیعانِ علی کے علاوہ لفظ شیعہ کا استعمال ایک اور گروہ کے لئے بھی ہوتا تھا جو کہ اہل بیت علیہم السلام کا مذہبی اور عقیدتی معنوں میں سچا پیروکار تھا اور انہیں اللہ کی جانب سے براہ راست مقرر کردہ امام و خلیفہ بلافصل مانتا تھا اور جسے آج دنیا شیعہ اثنا عشری یا امامی شیعہ کے نام سے جانتی ہے، جنہوں نے کبھی بھی شیخین {یعنی حضرت ابوبکر و عمر} اور حضرت عثمان کی خلافت کو تسلیم نہیں کیا جبکہ دیگر شیعہ گروہ جن کا اوپر ذکر ہوا وہ ایسا کرتے تھے لہٰذا آج یہ لوگ اہلِ سنت و الجماعت کے نام سے جانے جاتے ہیں۔
آجکل جس مذہبی و عقیدتی گروہ کو 'مامی شیعہ' کہا جاتا ہے، انہیں ماضی میں عثمانیوں کی طرف سے مذھبی معنوں میں 'رافضی' کہا جاتا تھا جبکہ لفظ 'شیعہ' سیاسی معنوں میں ہر اُس شخص کے لیے استعمال ہوتا تھا جو کہ فوجِ معاویہ کے خلاف فوجِ علی میں شامل تھا، یا جس نے معاویہ کے خلاف علی ابن ابی طالب (ع) کی حمایت کی حالانکہ مذہبی طور پر وہ شخص شیخین (پہلے دو خلفاء) کی خلافت کو جائز و برحق مانتا تھا۔ لیکن وقت کے ساتھ ساتھ لفظ شیعہ کا یہ سیاسی استعمال ختم ہوتا گیا اور صرف مذہبی گروہ باقی رہ گیا جو اپنے آپ کو مستقل 'الشیعہ' کہتا رہا اور شیخین کی خلافت کو ماننے سے انکار کرتا رہا، جبکہ اُسکے مخالف اُسے 'رافضی' کہتے رہے۔
ناصبی حضرات کی جانب سے سیاسی شیعت کے وجود کا انکار
ناصبی حضرات ابھی تک اس بات کے انکاری ہیں کہ شیخین کی خلافت ماننے والوں کو ماضی میں کبھی شیعہ بھی کہا جاتا تھا۔ انکے اس دعویٰ پر حیرت ہے کیونکہ حقیقتِ حال یہ ہے کہ ان سیاسی شیعوں کا وجود کئی سو سالوں تک رہا ہے۔ مگر پھر بھی آج اگر سپاہ صحابہ جیسے نجس ناصبی ان سیاسی شیعوں کے وجود کے منکر ہیں، تو اسکی وجہ یہ ہے کہ اگر وہ اپنے ماننے والوں کو ان سیاسی شیعوں کی اصل حقیقت سے آگاہ کر دیں تو کوئی بھی اُنکے اس پروپیگنڈے پر توجہ نہیں دے گا کہ امامی شیعوں نے حسین (ع) کو قتل کیا ہے، لہٰذا وہ اپنی شیعہ دشمنی کی دکان مسلسل چلاتے رہنے کی غرض سے اس تاریخی حقیقت سے اپنے پیروکاروں کو آگاہ نہیں کرتے۔
آئیے اب ہم ثابت کرتے ہیں کہ ان خلافتِ شیخین کو ماننے والے سیاسی شیعوں کا وجود مولا علی (ع) کے دور سے شروع ہو کر کئی سو سال تک جاری رہا۔ شاہ عبد العزیز دہلوی اپنی مشہور شیعہ مخالف کتاب میں لکھتے ہیں:
سب سے پہلے وہ مہاجرین و انصار اور تابعین اس لقب شیعہ سے منقلب تھے جو ہر پہلو میں حضرت مرتضیٰ کی اطاعت و پیروی کرتے تھے اور وقت ِ خلافت سے ہی آپ کی صحبت میں رہے ، آپ کے مخالفین سے لڑے اور آپ کے امر و نواہی کو مانتے رہے۔ انہی شیعہ کو مخلصین کہتے ہیں۔ ان کے اس لقب کی ابتدا 37 ہجری سے ہوئی
સૈયદુશ્શોહદા કોણ છે?
કેટલાક કહેવાતા મુસલમાનો, તેમના સ્વભાવ પ્રમાણે, એહલેબૈત (અ.મુ.સ.)ના દરેક સદગુણને રદીયો આપવા ઉતાવળ કરે છે. ત્યારે તેમાં સૌથી વધુ પ્રચલિત હોય તેવા કોઈ સદગુણને તદ્દન રદ કરી શકતા નથી તો પછી તેઓ ‘જો સમજાવી ન શકો તો ગુંચવી નાખો’ના સિધ્ધાંતનો સહારો લે છે. આવો જ એક સદગુણ ઈ. હુસૈન બીન અલી (અ.સ.)થી સંબંધિત છે જેને તેઓ સૈયદુશ્શોહદાના બદલે માત્ર સૈયદ તરીકે સંબોધે છે. આ કહેવાતા મુસલમાનો માટે એ ગમતી વાત નથી કે ઈમામ હુસૈન (અ.સ.)ને સૈયદુશ્શોહદા તરીકે સંબોધન કરવામાં આવે. તેથી તેઓ એવી વ્યકિતઓને તલાશ કરે છે જેઓ આ વિશેષણતા (સૈયદુશ્શોહદા)થી સંબંધિત હોય. જેથી ઈમામ હુસૈન (અ.સ.)ની મહત્તાને નકારી શકાય અથવા ઓછામાં ઓછું તેમની મહાનતા, સદગુણો અને શહીદીને ઘટાડી શકાય. તેઓએ ઈતિહાસમાંથી આવી એક વ્યકિતને શોધી છે જેનું નામ હઝરત હમઝા બીન અબ્દુલ મુત્તલીબ છે, જે પયગમ્બર (સ.અ.વ.)ના કાકા હતા. હઝરત હમઝા બીન અબ્દુલ મુત્તલીબનું ઈસ્લામમાં સ્થાન: હઝરતે હમઝાની શુરવીરતા, ઈસ્લામ માટે કુરબાની અને ઈસ્લામની મદદ અંગે કોઈ શંકા નથી. જંગે ઓહદમાં અલ્લાહની રાહમાં સર્વશ્રેષ્ઠ કુરબાની માટે તેમને સૈયદુશ્શોહદાનો લકબ આપવામાં આવ્યો તેમની શહાદતે પયગમ્બર (સ.અ.વ.)ને ખૂબજ દુ:ખી કર્યા જે અગાઉ કયારેય મુસલમાનોએ જોયું ન હતું. આપ (અ.સ.) એ બાબતે વધુ દુ:ખી હતા કે મુસલમાનો તેમના સગાવ્હાલાઓ કે જે ઓહદમાં મૃત્યુ પામ્યા હતા તેઓ ઉપર ગમ કરતા હતા પણ કોઈ હ. હમઝા (અ.સ.)નું ગમ મનાવતું ન હતું. આ બાબતે રસુલે ખુદા (સ.અ.વ.)એ બની હાશીમની ઔરતોને ઉત્તેજન આપ્યુ કે તેઓ જનાબે ફાતેમા ઝહરા (સ.અ.)ની આગેવાનીમાં હઝરત હમઝા (અ.સ.)ની કબ્રની નિયમિત ઝિયારત (મુલાકાત) કરે. (તારીખે તબરી ભાગ-7, પાના 137 (અંગ્રેજી), શૈખ અબ્દુલ હક્ક મોહદ્દીસે દહેલવીની મદારીજ અન્નબુવ્વહ, ભાગ-2, પાના 179 (ઉર્દુ) આમ છતાં ઈતિહાસના સૌથી ઓછા અભ્યાસુ વ્યકિત માટે પણ એ સ્પષ્ટ છે કે હઝરત હમઝા (અ.સ.)ને એટલા માટે આગળ કરવામાં આવે છે કે ઈમામ હુસૈન ઈબ્ને અલી (અ.સ.)ના સ્થાનને નીચું કરી શકાય. બધા જ ઈતિહાસકારોએ એકમતે નોંધ્યું છે કે હઝરત હમઝા (અ.સ.) ને હબશીએ શહીદ કર્યા જે હિન્દનો ગુલામ હતો અને હિન્દ મોઆવીયાની માં અને અબુ સુફીયાનની પત્નિ હતી. તેણે હઝરતે હમઝા (અ.સ.)નું દિલ ચાવીને તેના જંગલી અને ક્રુરતા ભર્યા સ્વભાવ અને પયગમ્બર (સ.અ.વ.) અને બની હાશીમ પ્રત્યે ઘૃણાની સાબિતી આપી. આમ તેણીને ‘હિન્દ-કલેજુ ચાવનાર’નું બિરૂદ મળ્યું અને જ.હમઝા સૈયદુશોહદાની શહાદતની સાથે, જ. હમઝા (અ.સ.)ને કત્લ કરવાના કારણે તણીને પણ યાદ કરવામાં આવે છે. હમણાના મુસલમાનો ત્યાં સુધી (કહેવા લાગ્યા છે) કે મોઆવીયાને હિંદના પુત્ર હોવાનું ગૌરવ હતું!!! અય સમજદારો, બોધ ગૂહણ કરો! અગાઉના મુસલમાનોએ જ. હમઝા (અ.સ.)ની કબ્ર ઉપર બાંધકામ કર્યું હતું એ બાંધકામને હેજાઝના શાસકોએ તોડી પાડયું. સ્પષ્ટ રીતે આ મુસલમાનો હઝરત હમઝાની કુરબાનીને માન્ય રાખે છે અને તેમને બીજા સહાબીઓ જેવા જ સમજે છે જેઓ પયગમ્બર (સ.અ.વ.)ને જોવાનું સદભાગ્ય પામ્યા હતા. જનાબે જઅફર બીન અબી તાલિબ (અ.સ.)નું ઈસ્લામમાં સ્થાન: ઈસ્લામ અને પયગમ્બર (સ.અ.વ.)ની રાહમાં કુરબાનીની ચર્ચા જઅફર બીન અબી તાલિબ (અ.સ.)ની ચર્ચા વગર અધુરી છે. બીજા એક સૈનિક કે જેને સૈયદુશ્શોહદા તરીકે યાદ કરવામાં આવે છે. જનાબે જઅફર બીન અબી તાલિબ (અ.સ.) જંગે મવતામાં શહીદ થયા જ્યાં મુસલમાનોની સંખ્યા ઘણી વધારે હતી. તેઓ અલમબરદાર હતા અને અલ્લાહ અઝઝ વ જલ્લ અને પયગમ્બર (સ.અ.વ.) માટે પોતાનું જીવન આપ્યું, તેમના બન્ને હાથ કલમ થયા પછી અલ્લાહે તેમને તેના બદલામાં હાથો અને પાંખો આપી જેના વડે તેઓ જન્નતમાં ફરીશ્તાઓ સાથે ઉડે છે. જઅફર (અ.સ.) નીચેની કુરઆનની આયતનું જીવંત ઉદાહરણ છે: ‘અને જે લોકો અલ્લાહની રાહમાં મારયા ગયા છે તેમને હરગિજ મરણ પામેલા સમજો નહિ; બલ્કે તેઓ પોતાના પરવરદિગાર પાસે જીવતા હોય (ઉત્ત્તમ) રોજી મેળવે છે.’ (સુ. આલે ઈમરાન 3:169) જે લોકો મૃત્યુ પામેલાઓને નિર્જીવ અને બિન ઉપયોગી સમજે છે, તેઓજ હઝરત હમઝા (અ.સ.) અને જનાબે જઅફર (અ.સ.) જેવા મહાન શહીદોના પ્રયત્નોને હલકા કરે છે અને તેમનો તેમના પ્રત્યેનો પ્રેમ અને આદરનો દાવો એ તેમના તૌહીદના નારા જેવા જ ખોખલો લાગે છે. ઈમામ હુસૈન (અ.સ.) જ. હમઝા (અ.સ.) અને જ. જઅફર (અ.સ.)ને કઈ રીતે યાદ કરે છે? જો આ મુસલમાનો જ. હમઝા (અ.સ.)ના સાચા ચાહક હોવાનો દાવો કરે છે અને તેમને સૈયદુશ્શોહદાનું માન આપે છે તો તેમના માટે એ જાણવું રસપ્રદ રહેશે કે ખુદ ઈમામ હુસૈન (અ.સ.)એ તેમને આશુરાના દિવસે કઈ રીતે યાદ કર્યા હતા. પરંતુ તેથી યઝીદના સૈનિકો ઈમામ હુસૈન (અ.સ.) ઉપર હુમલો કરવાથી તેમને અને તેમના અસ્હાબોને કત્લ કરવાથી ન અટકાયા અને આ બાબતે પયગમ્બર (સ.અ.વ.)ને હમઝા (અ.સ.)ની શહાદત કરતા વધુ ગમગીન કયા. જો આ મુસલમાનો જ. હમઝા (અ.સ.)ને આટલું બધું માન આપતા હોય, તો શું તેઓ એ બાબત સમજાવી શકશે કે, શા માટે જ. હમઝા (અ.સ.) સાથેનો સંબંધ ઈમામ હુસૈન (અ.સ.)ના જીવનને બચાવવા માટે પુરતો ન થયો? ઓછામાં ઓછું આજે કઈ ચીજ તેમને યઝીદને વખોડતા અને ઈમામ હુસૈન (અ.સ.)ની પ્રશંસા કરતા રોકે છે? તેમનો યઝીદ પ્રત્યેનો ઉંચો આદર હમઝા (અ.સ.)નું અપમાન છે. ખાસ એ કારણે કે યઝીદની દાદી હિન્દ જ. હમઝા (અ.સ.)ને શહીદ કર્યા હતા. યઝીદે જ.હમઝા (અ.સ.)ને કઈ રીતે યાદ કર્યા: એ યોગ્ય છે કે વાંચકોનું ધ્યાન તે અંગે ધ્યાન દોરીએ કે જ. હમઝા (અ.સ.) પ્રત્યે અને બની હાશીમના એ લોકો કે જેઓ બદ્ર અને ઓહદની જંગમાં શહીદ થયા તેમના અંગે યઝીદનો શું અભિપ્રાય હતો. કાઝી સનાઉલ્લાહ પાણીપતી (મૃત્યુ હી.સ. 1225)
قاتلان ِامام حسین کون؟
یسے تمام نواصب یہ جھوٹ پھیلاتے آئے ہیں کہ امام حسین کے قاتل شیعان ِ اھل
بیت (ع) ھی تھے۔ اس آرٹیکل میں ھم اس جھوٹے دعوٰی میں موجود تمام خامیوں پر
روشنی ڈالینگے۔ اس موضوع کے متعلق ناصبی حضرات کے دٰعوں کا خلاصہ یہ ہے۔
1. شیعوں نے امام حسین (ع) کو خطوط کے ذریعے کوفہ آنے کی دعوت دی تاکہ وہ ان کی بیعت کریں اور اپنا امام تسلیم کر سکیں۔
2. امام حسین (ع) نے حضرت مسلم بن عقیل کو اپنا نمائندہ بنا کر کوفہ روانہ کیا تاکہ وہ وہاں کی صحیح صورتحال کا جائزہ لے سکیں۔
3. شیعوں نے حضرت مسلم بن عقیل کے ذریعے امام حسین کی بیعت کی۔
4. عبیداللہ ابن ذیاد کی کوفہ آمد پر انہی شیعوں نے مسلم بن عقیل کا ساتھ چھوڑ دیا۔
5. شیعہ امام حسین کی مدد کرنے سے قاصر رہے جس کی وجہ سے اُن کا قتل ہوا۔
ھم نے اس آرٹیکل میں تمام تاریخی شواھد کو مد ِنطر رکھتے ہوے اھل ِکوفہ کے اصل عقیدہ کو بیان کیا ہے اور ساتھ میں یہ بھی واضح کیا ھے کہ سید الشھداء اور ان کے رفقاء کے اصل قاتل کون تھے اور آج کون اان قاتلان کے پیروکار ہیں۔
1. شیعوں نے امام حسین (ع) کو خطوط کے ذریعے کوفہ آنے کی دعوت دی تاکہ وہ ان کی بیعت کریں اور اپنا امام تسلیم کر سکیں۔
2. امام حسین (ع) نے حضرت مسلم بن عقیل کو اپنا نمائندہ بنا کر کوفہ روانہ کیا تاکہ وہ وہاں کی صحیح صورتحال کا جائزہ لے سکیں۔
3. شیعوں نے حضرت مسلم بن عقیل کے ذریعے امام حسین کی بیعت کی۔
4. عبیداللہ ابن ذیاد کی کوفہ آمد پر انہی شیعوں نے مسلم بن عقیل کا ساتھ چھوڑ دیا۔
5. شیعہ امام حسین کی مدد کرنے سے قاصر رہے جس کی وجہ سے اُن کا قتل ہوا۔
ھم نے اس آرٹیکل میں تمام تاریخی شواھد کو مد ِنطر رکھتے ہوے اھل ِکوفہ کے اصل عقیدہ کو بیان کیا ہے اور ساتھ میں یہ بھی واضح کیا ھے کہ سید الشھداء اور ان کے رفقاء کے اصل قاتل کون تھے اور آج کون اان قاتلان کے پیروکار ہیں۔
Is it wrong to commemorate his martyrdom every year?
Courtesy : http://www.al-hadi.us/religion/index.html
I find it very unfortunate to discuss this question. Disturbingly, there are people who accuse the Shia'a of bida'a (innovation) because, every year, they intensely and passionately commemorate the martyrdom of Imam Hussein, his family and companions at Karbala'. Every year and for 10 days, the followers of Ahlul Bayt commemorate and mourn over the tragedy of Karbala'. Is is really wrong, in principle, to commemorate Imam Hussein's martyrdom? What are these troubled and hateful people afraid of? Why do they not commemorate Imam Hussein as well? Is it really against the Sunnah to do so? Let me put it in a simpler way: is it wrong to commemorate the loss of a loved one? Is it not humane to do so? Did the prophet prohibit us to do so?? For the record, the true Ahlul Sunnah do not oppose this commemoration. The people who oppose this practice can not claim to be from Ahlul Sunnah. They are quite different and have their own agenda: oppose the Shia'a and make Kafir those who do not share their viewpoint.
I find it very unfortunate to discuss this question. Disturbingly, there are people who accuse the Shia'a of bida'a (innovation) because, every year, they intensely and passionately commemorate the martyrdom of Imam Hussein, his family and companions at Karbala'. Every year and for 10 days, the followers of Ahlul Bayt commemorate and mourn over the tragedy of Karbala'. Is is really wrong, in principle, to commemorate Imam Hussein's martyrdom? What are these troubled and hateful people afraid of? Why do they not commemorate Imam Hussein as well? Is it really against the Sunnah to do so? Let me put it in a simpler way: is it wrong to commemorate the loss of a loved one? Is it not humane to do so? Did the prophet prohibit us to do so?? For the record, the true Ahlul Sunnah do not oppose this commemoration. The people who oppose this practice can not claim to be from Ahlul Sunnah. They are quite different and have their own agenda: oppose the Shia'a and make Kafir those who do not share their viewpoint.
Let me quote what ibn Katheer said in al-Bidaya wal-Nihaya and this
exactly what these people say today about the Shia'a who commemorate the
martyrdom of al-Hussein:
Every Muslim will be saddened by the killing
of Imam Hussein. He is from the leaders of the Muslims, and the son of
the daughter of the messenger of Allah who is the preferred of his
daughters. He was a great worshipper, courageous and generous. But it is
not good when the Shia'a show their grief and sadness which is mostly
artificial (theatrical) and hyprocritical.
His father was greater than him and he was killed. However, they do not commemorate his killing as they do for al-Hussein. His father was killed on a Friday while he was heading to Salat al-Fajr on 17th of Ramadan year 40 A.H. Similarly, Uthman was greater than Ali according to Ahlul Sunna wal-Jama'a. He was killed while under-siege in his residence in the month of Dhul-Hijja year 36 A.H. Yet the people do not commemorate his killing. Similarly, Umar is greater than Uthman and Ali. He was killed while praying Salat al-Fajr and reading the Quran. Yet, the people do not commemorate his killing. Similarly, al-Siddiq was greater than him and yet, the people do not commemorate his killing. And the prophet, who is the master of all in this world and the hereafter. He died as the prophets before him died. Yet, no one commemorates their death as these ignorant Rawaffid do for al-Hussein....
فكل مسلم ينبغي له أن يحزنه قتله رضي الله عنه، فإنه
من سادات المسلمين، وعلماء الصحابة، وابن بنت رسول الله صلى الله عليه وسلم
التي هي أفضل بناته، وقد كان عابداً وشجاعاً وسخياً،
ولكن لا يحسن ما يفعله الشيعة من إظهار الجزع والحزن الذي لعل أكثره تصنع
ورياء.
وقد كان أبوه أفضل منه فقتل، وهم لا يتخذون مقتله مأتماً كيوم مقتل الحسين،
فإن أباه قتل يوم الجمعة وهو خارج إلى صلاة الفجر في السابع عشر من رمضان
سنة أربعين، وكذلك عثمان كان أفضل من علي عند أهل السنة والجماعة.
وقد قتل وهو محصور في داره في أيام التشريق من شهر ذي الحجة سنة ست
وثلاثين، وقد ذبح من الوريد إلى الوريد، ولم يتخذ الناس يوم قتله مأتماً.
وكذلك عمر بن الخطاب وهو أفضل من عثمان وعلي، قتل وهو قائم يصلي في المحراب
صلاة الفجر ويقرأ القرآن، ولم يتخذ الناس يوم قتله مأتماً.
وكذلك الصديق كان أفضل منه ولم يتخذ الناس يوم وفاته مأتماً، ورسول الله
صلى الله عليه وسلم سيد ولد آدم في الدنيا والآخرة، وقد قبضه الله إليه كما
مات الأنبياء قبله، ولم يتخذ أحد يوم موتهم مأتماً يفعلون فيه ما يفعله
هؤلاء الجهلة من الرافضة يوم مصرع الحسين.
ولا ذكر أحد أنه ظهر يوم موتهم وقبلهم شيء مما ادعاه هؤلاء يوم مقتل الحسين
من الأمور المتقدمة، مثل كسوف الشمس والحمرة التي تطلع في السماء، وغير
ذلك.
وأحسن ما يقال عند ذكر هذه المصائب وأمثالها ما رواه علي بن الحسين: عن جده
رسول الله صلى الله عليه وسلم أنه قال: ((ما من مسلم يصاب بمصيبة فيتذكرها
وإن تقادم عهدها فيحدث لها استرجاعاً إلا أعطاه الله من الأجر مثل يوم
أصيب منها)).
رواه الإمام أحمد وابن ماجه.
Now the reasons why it is not wrong to commemorate the martyrdom of Imam Hussein:
- Is it wrong to periodically remember your lost loved ones? Is it
inhumane? Is it Haram?? Is it wrong, inhumane and Haram to weep for them
when remembered??
When the prophet lost his beloved uncle Abu Talib and his beloved wife
Umna Khadija, two priceless losses and few days apart, the prophet
called that year the year of Sadness (A'am al-Huzn). Badriddeen
al-A'aini reported in U'umadatul Qari the following:
....because Abu Talib and Khadija died within three days. Sa'aed said in his book Kitab al-Nussuss that the prophet named this year the Year of Sadness...وأيا ما كان، فلم يشهد أمر أبي طالب لأنه توفي هو وخديجة في أيام ثلاثة، قال صاعد في (كتاب النصوص) : فكان النبي صلى الله عليه وسلم يسمي ذلك العام عام الحزن،
Imam Abdul-Wahab al-Sha'arani wrote in Kashf al-Ghumma A'an Jami'i al-Ummah:
Then Umna Khadija died after Abu Talib, and the prophet named that year the Year of Sadness.ثم توفيت خديجة رضي الله عنها بعد أبي طالب فسمى النبي صلى الله عليه وسلم ذلك العام عام الحزنibn Mandhur al-Afriqi wrote in Lissan al-A'arab:
The year of Sadness: it is the year in which Umna Khadija and Abu Talib died, so the prophet named that year the Year of Sadness.
Tha'alab reported this from ibn al-Aa'arabi, who said: they both died 3 years before the Hijra (the migration to Medina).وعامُ الحُزْنِ: العامُ الذي ماتت فيه خديجةُ -رضي الله عنها- وأَبو طالب فسمّاه رسول الله -صلى الله عليه وسلم- عامَ الحُزْنِ.In fact the prophet never stopped remembering Umna Khadija, even while he was married to his other wives. This fact is well-known among the scholars of both denominations. This consistent remembrance made Umna A'aysha so jealous that she used to ill-describe her. The details of her jealousy can be found here: Umna Aysha.
حكى ذلك ثعلب عن ابن الأَعرابي، قال: وماتا قَبْل الهِجرة بثلاث سنين.
The point is the prophet continued to remember his beloved wife long after her death. This is the Sunnah of the prophet. For the prophet to declare the year he lost his uncle and his wife the Year of Sadness indicates that his loss affected him for a while. Therefore, remembrance of Imam al-Hussein is not against the Sunnah.
Why Imam Hussein (a.s.) Is not being forgotten?
The importance of the history of life of Imam
Hussein (also Husayn) (a.s.) which has been converted to one of most
sensational epics of human history is not only because of arousing most
powerful waves of sensations of millions of people around itself every
year and creates a ceremony which is more sensational than other
ceremonies, but its importance is mostly because that: It has no
“motive” other than pure religious and humanly and popular sensations
and feelings and this magnificent ceremony that observes in respect and
commemoration of this historical incident has no need to preliminaries
and advertisements and it is unexampled in its kind in this aspect.
Most of us know this truth, but the point which has not been truly cleared for lot of people (especially non-Muslim thinkers) yet and still is remained like a puzzle in their minds is that: Why is this historical incident which has several similar examples in “quantity and quality” emphasized so much? Why does the ceremony which is observed in respect and commemoration of this memory set up more magnificent and more sensational from the last year?
Why today that there is no sign of “Umavi (related to Umayya) party” and their companions and heroes of this incident must have been forgotten, the incident of Karbala has become eternal?!
The answer to this question should be sought among the main motives of this revolution; we assume that analyzing this matter is not so hard and complicated for persons who are familiar with the history of Islam.
In more clear way, the bloody incident of Karbala is not a chart of a battle between two political competitors for achieving the throne of leadership or estates or lands.
Also, this incident has not been emanated from the explosion of hatreds of two hostile tribes which begins for gaining tribal privileges.
In fact, this incident is a clear scene of the battle between two doctrines related to individuals and beliefs that its blazing fire has not been extinguished during the adventurous history of mankind, from the farthest times to today; this fight is the continue of the fight of all prophets and reformer men of the world and in other hand it is the continue of the battles “Badr and Ahzab”.
We all know that when prophet of Islam (s.a.) arose as the leader of an intellectual and social revolution, for saving the mankind from all kinds of idolatry and superstitions and saving people from the claws of ignorance and oppression and collected the oppressed and truth-wanting groups of people who were the most important elements of evolution around himself, at this time oppositions of this reforming movement who were rich idolaters and usurious persons pf Mecca as their heads used all of their forces for repressing this voice of freedom and creativity of these anti-Islamic acts was in hands of “Umavi party” and their leader Abu Suffian.
Most of us know this truth, but the point which has not been truly cleared for lot of people (especially non-Muslim thinkers) yet and still is remained like a puzzle in their minds is that: Why is this historical incident which has several similar examples in “quantity and quality” emphasized so much? Why does the ceremony which is observed in respect and commemoration of this memory set up more magnificent and more sensational from the last year?
Why today that there is no sign of “Umavi (related to Umayya) party” and their companions and heroes of this incident must have been forgotten, the incident of Karbala has become eternal?!
The answer to this question should be sought among the main motives of this revolution; we assume that analyzing this matter is not so hard and complicated for persons who are familiar with the history of Islam.
In more clear way, the bloody incident of Karbala is not a chart of a battle between two political competitors for achieving the throne of leadership or estates or lands.
Also, this incident has not been emanated from the explosion of hatreds of two hostile tribes which begins for gaining tribal privileges.
In fact, this incident is a clear scene of the battle between two doctrines related to individuals and beliefs that its blazing fire has not been extinguished during the adventurous history of mankind, from the farthest times to today; this fight is the continue of the fight of all prophets and reformer men of the world and in other hand it is the continue of the battles “Badr and Ahzab”.
We all know that when prophet of Islam (s.a.) arose as the leader of an intellectual and social revolution, for saving the mankind from all kinds of idolatry and superstitions and saving people from the claws of ignorance and oppression and collected the oppressed and truth-wanting groups of people who were the most important elements of evolution around himself, at this time oppositions of this reforming movement who were rich idolaters and usurious persons pf Mecca as their heads used all of their forces for repressing this voice of freedom and creativity of these anti-Islamic acts was in hands of “Umavi party” and their leader Abu Suffian.
Mourning ( Azadari ) is not a Bid'at ( Innovation ) - PROVED!!
First Objection:
Martyrdom should be celebrated not mourned!!!
REPLY:-
Rasulullah(saww) mourned those that were martyred!!
Many companions were martyred in the battles that took place during the time of the Holy Prophet (s) and of course all of them succeeded in their respective examinations. Hamza was named as the Lord of the Martyrs, and hence received a larger but rather than express joy at what his uncle had attained he cried and lamented over him and asked that the women of Quraysh to likewise.
1) Seerat un Nabi, volume 1, page 345.
2) Ma'arij al Nabuwat, Rukn 4, chapter (Bab) 6, page 123
Similarly we have already cited the incident where Holy Prophet (s) wept over the martyrdom of Jaffar Ibn Abi Talib (as). If mourning for a martyr is incorrect than what do Nawasib think about Holy Prophet (s)? The fact of the matter is that Prophet (s) himself gave best reply of the pathetic Nasibi belief for celeberating the martyrdom rather to mourn it.
The Holy Prophet (s) said : “Yes, Today Jafar has been martyred there, but the troubles and the plight that he went through before being martyred are very grieving.”
Al-Bidayah wa al-Nihaya, Volume 4 page 673
This proves that mourning and lamenting for a martyr was practiced by the Holy Prophet (s) and hence it is Sunnah of the Prophet whilst celebrating the loss of a martyr has no textual proof.
1) Seerat un Nabi, volume 1, page 345.2) Ma'arij al Nabuwat, Rukn 4, chapter (Bab) 6, page 123
Similarly we have already cited the incident where Holy Prophet (s) wept over the martyrdom of Jaffar Ibn Abi Talib (as). If mourning for a martyr is incorrect than what do Nawasib think about Holy Prophet (s)? The fact of the matter is that Prophet (s) himself gave best reply of the pathetic Nasibi belief for celeberating the martyrdom rather to mourn it.
The Holy Prophet (s) said : “Yes, Today Jafar has been martyred there, but the troubles and the plight that he went through before being martyred are very grieving.”
Al-Bidayah wa al-Nihaya, Volume 4 page 673
This proves that mourning and lamenting for a martyr was practiced by the Holy Prophet (s) and hence it is Sunnah of the Prophet whilst celebrating the loss of a martyr has no textual proof.
Lady Hajra mourned when she heard of her son’s pending death!! Traditions record that Hajra fainted when she visited the spot where her husband intended to slaughter his son. Some of the narrators say that it was this very grief that gradually caused her death. Nasibi logic would dictate that Hajra should have been doubly happy because her son was alive and also got the rewards for succeeding in the examination - she should have kept praising Ismail (as), however, she was a mother and not a foe, the latter would have been happy at the hardships faced by her son and husband. It is natural that whenever a loved one is in trouble, or if he has faced hardships, it always causes pain and sorrow, hence those who love Imam Husayn (as) will mourn and cry and his enemies will praise their persecutors.
One can never rejoice over the terrible suffering of the Ahl’ul bayt (as)!!!
Whilst martyrdom is the sign of a great individual, it is also a time of reflection / sadness at an individual's suffering.
One can never rejoice over the terrible suffering of the Ahl’ul bayt (as)!!!
Whilst martyrdom is the sign of a great individual, it is also a time of reflection / sadness at an individual's suffering. One can never rejoice over the terrible suffering of the Ahl’ul bayt (as)When our fourth Imam Zayn ul Abideen (as)was asked that which incident was of most pain to you during and after the Karbala? Imam (as) replied"Shaam! Shaam! Shaam!"
Although martyrdom is a high status a fact recognised by our Imams, the unveiling the daughters of Muhammad (s), making them prisoners and parading then bare head and foot through the streets of Damascus, is not a happy occasion, is this something that the Bani Hashim should be proud of? Should they rejoice at such humiliation?
Although martyrdom is a high status a fact recognised by our Imams, the unveiling the daughters of Muhammad (s), making them prisoners and parading then bare head and foot through the streets of Damascus, is not a happy occasion, is this something that the Bani Hashim should be proud of? Should they rejoice at such humiliation?
SECOND OBJECTION:
Shia rituals are a waste of money Shi'a waste money and blood on this Day - why?
Reply –
The Eid sacrifice should likewise be deemed a waste of money
At Mina on one day hundreds of thousands of goats are slaughtered and there meat often goes to waste, if its okay for such a waste of money on that day then why the objection to mourning for Imam Husayn (as)? If such spending at Mina is remember the event of Ismail (as) the Shi'a can also do the same on Ashura.
When our fourth Imam Zayn ul Abideen (as) was asked that which incident was of most pain to you during and after the Karbala? Imam (as) replied"Shaam! Shaam! Shaam!"
Although martyrdom is a high status a fact recognised by our Imams, the unveiling the daughters of Muhammad (s), making them prisoners and parading then bare head and foot through the streets of Damascus, is not a happy occasion, is this something that the Bani Hashim should be proud of? Should they rejoice at such humiliation?
THIRD OBJECTION:
You cannot mourn over someone that is alive!
Imam Husayn (as) is alive so why do you do participate in mourning rituals for the living?
Reply –
This exposes the hypocrisy of the Nawasib
Herein lies clear proof of Nasibi contradictions. When we debate on the concept of using the Imams (as) as a means of approach the same Nasibi objects, saying that you can't seek help from the dead!
Is this not a blatant contradiction! For these Nasibi Mullah there example is like that of a dog in Surah Araf 007.176
"His similitude is that of a dog: if you attack him, he lolls out his tongue, or if you leave him alone, he (still) lolls out his tongue. That is the similitude of those who reject Our signs; So relate the story; perchance they may reflect."
FOURTH OBJECTION:
Quran prohibits the visiting of graves!
Allah has forbidden us to visit graves, as is clear from Surah Tauba, so why do the Shi'a create image depicting the grave of Imam Husayn (as)?
Reply –
This prohibition refers to the graves of hypocrites!
In this verse Allah has forbidden the holy Prophet (s) to go to the grave of a Munafiq. Hence a person who thinks that his parents or Imams are Munafiq should abstain from going to their graves and making their images.
FIFTH OBJECTION:
– Azadari is an unnecessary waste of public money!!The Shi'a population give a lot of money to Ulama and Zakireen, that's why they are not speaking against this. If they don't get this money, then this Azadari will also come to an end.
Reply –
Those that donate towards Azadari are duly rewarded by Allah (swt)
[Shakir 9:74] ... because Allah and His Messenger enriched them out of His grace; therefore if they repent, it will be good for them; and if they turn back, Allah will chastise them with a painful chastisement in this world and the hereafter, and they shall not have in the land any guardian or a helper.Look at how these people are getting jealous. These Mullahs receive no grace for implementing the of bidah of Tarawih, whereas the Shi'a Ulama and Zakireen praise Ali (as) and his family, and Allah blesses them with His grace in this world and in the next. The Nasibi Mullahs are people who keep burning in jealousy here, and also in the next world. Inshallah.
SIXTH OBJECTION:
All symbols associated with Azadari are false
The Shi/'a processions depict false Blood and False Arrows, the blood and arrows is placed over the Zuljanah, upon which Shi'as weep is false.
Reply:
When the brothers of Yusuf (as) came to Yaqub (as) and told him that their brother Yusuf (as) had been eaten by a wolf, and that all that remained was his bloodied shirt, the blood was not that of Yusuf (as), but was kept by Yaqub (as) as a symbol over his suffering. Yaqub (as) would weep bitterly when looking at that replica. The cradle of six month old Asghar (as) is not the real cradle, but it symbolises the suffering of a six month old child, as such we think of him (as) when we look at the cradle, remembering that a child of such a tender age met a fate wherein an arrow used to hunt wild beasts was fired in to his neck. Yaqoob (as) placed the shirt over his eyes and bloodies his face with it.
We can see that the Sunnah of one Prophet was to look at the replica and mourn over it profusely.
Yaqub (as) started weeping bitterly after looking at that replica. If such symbols constitute Bidah or shirk, then the Nawasib should apply a Fatwa on the Nabi (as) in the first instance. All of these symbols serve as a reminder of the tragedy of Karbala, and the callous manner in which innocent men were killed, and their women folk taken prisoner. We weep in the same way that Yaqub (as) wept over the sufferings of his son.
SEVENTH OBJECTION:
Subscribe to:
Posts (Atom)