خلافتِ شیخین کو ماننے والے سیاسی شیعہ بالمقابل عقیدتی امامی شیعہ
آج کل سپاہ صحابہ اور دیگر ناصبی لوگوں کی جانب سے بہت سننے میں آتا ہے کہ شیعوں نے حضرت علی، حضرت حسن، حضرت حسین اور اہل بیت کے دیگر آئمہ کا ساتھ نہ دیا یا انہیں قتل کر دیا اور اس سلسلے میں تاریخ کی کچھ کتابوں سے حوالاجات بھی پیش کر دئے جاتے ہیں لیکن سپاہ صحابہ کے مکار ناصبی صرف عام لوگوں کو ہی بیوقوف بنا سکتے ہیں، ہم شیعانِ اہل بیت کے سامنے ان باتوں اور ایسے حوالاجات رکھنے کی ان کی کبھی ہمت نہیں ہوگی کیونکہ وہ جانتے ہیں کہ ہم اس تاریخی حقیقت سے نا آشنا نہیں کہ پچھلے زمانے میں شیعہ ہونے کا وہ مطلب نہیں تھا جو آج ہے ، اُس وقت تو سب ہی کو بشمول جنہیں آج سنی کہا جاتا ہے ، شیعہ ہی کہا جاتا تھا۔ اب سوال یہ ہوتا ہے کہ اس وقت کے کس شیعہ گروہ نے وہ حرکات کیں جن کا الزام ناصبی حضرات آج کل کے شیعوں پر لگا رہے ہیں۔ بس اگر یہ بات سمجھ میں آگئی تو سارا مسئلہ ہی حل ہو جائیگا اور سپاہ صحابہ جیسے ناصبیوں کے مکروہ چہرے عیاں ہو جائینگے اور جو انشاء اللہ ہم اس آرٹیکل میں کرینگے۔
انصار ویب سائٹ کے مصنف کی پیٹ میں بھی کچھ ایسا ھی درد اٹھا
اس بات کا بھی خدشہ ہے کہ جن لوگوں نے سیدنا حسین کی مدد نہیں کی انہیں غیر شیعہ کہا جائے۔ جعفری لکھتا ہے
'ان میں سے جنہوں نے امام حسین کو کوفہ بلایا اور پھر وہ 1800 جو امام حسین کے نمائندمسلم بن عقیل کی خدمت میں آئے وہ تمام مذہبی اعتبار سے شیعہ نہیں تھے بلکہ سیاسی بنیاد پر علی کے گھرانے کے حمائتی تھے۔ یہ ایک فرق جو قدیم شیعہ تاریخ جاننے کے لئے واضح طور پر ذہن نشیں کر لینا چاہئے'
سید نا حسین کا ساتھ چھوڑنے والوں کو گھرانہِ علی کے پیروکاروں سے الگ رکھنے کا جعفری کا مقصد عیاں ہے۔ وہ اس حقیقت پر شرم سار ہے کہ یہ شیعہ ہی تھے جنہوں نے اپنے امام کو بغاوت کی قیادت کرنے کے لئے دعوت دی اور پھر ان کی مدد نہ کی۔ ہم جس چیز پر جعفری کے مذہبی اور سیاسی پیروکاروں میں فرق کرنے کو رد کرتے ہیں وہ یہ ہے کہ خود سید نا حسین نے کوفیوں کو ایک سے زیادہ مرتبہ اپنا شیعہ کہا۔ یہ عجیب بات ہے کہ شیعہ کوفہ کو اپنا نہیں تسلیم کرتے لیکن اپنی پہچان تحریک توابین کے ساتھ کرنے میں فخر محسوس کرتے ہیں۔ تحریکِ توابین کی ابتداء میں کی گئی تقاریر سے یہ واضح ہے کہ یہ وہی لوگ تھے جنہوں نے سید نا حسین کو آنے کی دعوت دی اور بعد میں ان کا ساتھ چھوڑ دیا۔ اس سلسلے میں ان کا یہی نام ان کی ندامت کو ظاہر کرتا ہے۔ شیعوں کی جانب سے سید نا حسین کا ساتھ نہ دینے کے گناہ سے دور رہنے کی کوشش اور کچھ نہیں بس ایک ضعیف کوشش ہے۔
جیسا کہ ہم نے پہلے ذکر کیا، اہل سنت کو یہ نام تو بہت بعد میں ملا، جس زمانے کا ناصبی مصنف نے ذکر کیا اُس دور میں تو سب کو شیعہ ہی کہا جاتا تھا جن میں آج کل کے اہل سنت بھی شامل تھے لہذا ناصبی مصنف جب پچھلےدور کا ذکر کرے تو واضح کرے کہ وہ کس شیعہ گروہ کی بات کرتا ہے؟ معروف شیعہ مخالف اسکالر محدث شاہ عبد العزیز دہلوی نے بھی تصدیق کی ہے کہ اُس وقت تمام مسلمان شیعہ ہی کہلائے جاتے تھے۔
" اور یہ بھی جاننا چاہئے کہ شیعہ اولیٰ کہ فرقہ سنیہ و تفضیلیہ ہر دو کو شامل ہے پہلے شیعہ کے لقب سے مشہور تھا اور جب غلاۃ ، روافض ، زیدیوں اور اسماعیلیوں نے یہ لقب اپنے لئے استعمال کیا اور عقائد و اعمال میں ان سے شر و قباح سرزد ہونے لگے تو حق و باطل کے مل جانے کے خطرہ سے فرقہ سنیہ اور تفضیلیہ نے اپنے لئے اس لقب کو ناپسند کیا اور اس کی جگہ اھل ِ سنت وجماعت کا لقب اختیار کیا
تحفہ اثنا عشری (اردو) ، صفحہ 16 ، نور محمد کتب خانہ ، آرام باغ کراچی
آج کل اثنا عشری یا امامی اہل تشیع ماضی میں "رافضی" کے نام سے جانے جاتے تھے۔ شیعہ کے لفظی معنی ہیں "گروہ" یا "حامی"۔ چونکہ اہلِ کوفہ نے جنگِ جمل و صفین میں علی ابن ابی طالب کا ساتھ دیا، اس لیے انہیں خالصتاً سیاسی معنوں میں"علی کا شیعہ" کہا جانے لگا یعنی حضرت علی کا حامی یا حضرت علی کا گروہ۔ اسکے مقابلے میں معاویہ کی فوج کو "شیعانِ معاویہ" یا پھر"شیعانِ عثمان" بھی کہا جاتا تھا۔ لیکن ان سیاسی شیعانِ عثمان یا شیعانِ علی کے علاوہ لفظ شیعہ کا استعمال ایک اور گروہ کے لئے بھی ہوتا تھا جو کہ اہل بیت علیہم السلام کا مذہبی اور عقیدتی معنوں میں سچا پیروکار تھا اور انہیں اللہ کی جانب سے براہ راست مقرر کردہ امام و خلیفہ بلافصل مانتا تھا اور جسے آج دنیا شیعہ اثنا عشری یا امامی شیعہ کے نام سے جانتی ہے، جنہوں نے کبھی بھی شیخین {یعنی حضرت ابوبکر و عمر} اور حضرت عثمان کی خلافت کو تسلیم نہیں کیا جبکہ دیگر شیعہ گروہ جن کا اوپر ذکر ہوا وہ ایسا کرتے تھے لہٰذا آج یہ لوگ اہلِ سنت و الجماعت کے نام سے جانے جاتے ہیں۔
آجکل جس مذہبی و عقیدتی گروہ کو 'مامی شیعہ' کہا جاتا ہے، انہیں ماضی میں عثمانیوں کی طرف سے مذھبی معنوں میں 'رافضی' کہا جاتا تھا جبکہ لفظ 'شیعہ' سیاسی معنوں میں ہر اُس شخص کے لیے استعمال ہوتا تھا جو کہ فوجِ معاویہ کے خلاف فوجِ علی میں شامل تھا، یا جس نے معاویہ کے خلاف علی ابن ابی طالب (ع) کی حمایت کی حالانکہ مذہبی طور پر وہ شخص شیخین (پہلے دو خلفاء) کی خلافت کو جائز و برحق مانتا تھا۔ لیکن وقت کے ساتھ ساتھ لفظ شیعہ کا یہ سیاسی استعمال ختم ہوتا گیا اور صرف مذہبی گروہ باقی رہ گیا جو اپنے آپ کو مستقل 'الشیعہ' کہتا رہا اور شیخین کی خلافت کو ماننے سے انکار کرتا رہا، جبکہ اُسکے مخالف اُسے 'رافضی' کہتے رہے۔
ناصبی حضرات کی جانب سے سیاسی شیعت کے وجود کا انکار
ناصبی حضرات ابھی تک اس بات کے انکاری ہیں کہ شیخین کی خلافت ماننے والوں کو ماضی میں کبھی شیعہ بھی کہا جاتا تھا۔ انکے اس دعویٰ پر حیرت ہے کیونکہ حقیقتِ حال یہ ہے کہ ان سیاسی شیعوں کا وجود کئی سو سالوں تک رہا ہے۔ مگر پھر بھی آج اگر سپاہ صحابہ جیسے نجس ناصبی ان سیاسی شیعوں کے وجود کے منکر ہیں، تو اسکی وجہ یہ ہے کہ اگر وہ اپنے ماننے والوں کو ان سیاسی شیعوں کی اصل حقیقت سے آگاہ کر دیں تو کوئی بھی اُنکے اس پروپیگنڈے پر توجہ نہیں دے گا کہ امامی شیعوں نے حسین (ع) کو قتل کیا ہے، لہٰذا وہ اپنی شیعہ دشمنی کی دکان مسلسل چلاتے رہنے کی غرض سے اس تاریخی حقیقت سے اپنے پیروکاروں کو آگاہ نہیں کرتے۔
آئیے اب ہم ثابت کرتے ہیں کہ ان خلافتِ شیخین کو ماننے والے سیاسی شیعوں کا وجود مولا علی (ع) کے دور سے شروع ہو کر کئی سو سال تک جاری رہا۔ شاہ عبد العزیز دہلوی اپنی مشہور شیعہ مخالف کتاب میں لکھتے ہیں:
سب سے پہلے وہ مہاجرین و انصار اور تابعین اس لقب شیعہ سے منقلب تھے جو ہر پہلو میں حضرت مرتضیٰ کی اطاعت و پیروی کرتے تھے اور وقت ِ خلافت سے ہی آپ کی صحبت میں رہے ، آپ کے مخالفین سے لڑے اور آپ کے امر و نواہی کو مانتے رہے۔ انہی شیعہ کو مخلصین کہتے ہیں۔ ان کے اس لقب کی ابتدا 37 ہجری سے ہوئی
WHAT IS GHAM E HUSSAIN?
Gham E Hussain is when you wake up in the morning thinking, how the AhlulBayt (A.S) must have slept in Karbala.
Gham E Hussain is when you think that how they must have done their Wuzu to pray Salatul Fajr without water.
Gham E Hussain is when you sit for breakfast you get tears in your
eyes thinking how did the AhlulBayt (A.S.) survive the entire 3 days
without food.
Gham E Hussain is when you dress up for work and you are wearing your
ornaments and you remember how they were snatched from Sakina (A.S.) how
she must have cried in pain.
Gham E Hussain is when you wear your hijab and you get tears thinking how did Bibi Zainab (A.S.) go to Shaam without it.
Gham E Hussain is when you drop your child to school and think, how did Banu (A.S.) sleep that night without her children.
Gham E Hussain is when you look at your husband and think, how did
Sakina (A.S.) bear the separation from her husband just some minutes
after her wedding.
Gham E Hussain doesn’t come only by sitting in majlis, it comes from within you, it comes from your heart.
Gham E Hussain happens everyday, I repeat, every single day.
Labbaik Ya Hussain (A.S.)
અબુબક્ર અને ઉમરની ફઝીલતો પર વાદ-વિવાદ
મામુન રશીદે પોતાની દિકરીની શાદી ઈમામ મોહમ્મદ બિન અલી અલ જવાદ (અ.સ.)ની
સાથેની ખુશીમાં એક જશ્ નનું આયોજન કર્યું જેમાં નામાંકીત લોકો જેમકે જ.
યહ્યા બિન અકસમ, મામુન અને ઈમામ જવાદ (અ.સ.) હાજર હતા. જ. યહ્યા બિન અકસમ
જે સુન્ની આલીમ હતો અને પોતાના ઝમાનાનો ફકીહ હતો તેણે ઈમામ (અ.સ.) ની સાથે
ઈમામતના વિષય પર ચર્ચા કરવાનો તકનો લાભ ઉપાડયો અને આ વિષય પર ઘણા બધા સવાલો
કર્યા
યહ્યા: તે સ્ત્રોતથી નકલ થયું છે કે એક વખત જ. જબ્રઈલ (અ.સ.) પવિત્ર
પયગમ્બર (સ.અ.વ.) ને કહ્યું: અય અલ્લાહના રસુલ, અલ્લાહ તમારા પર સલામ
મોકલ્યા છે અને ફરમાવ્યું: હું અબુબક્રથી રાજી છું, તમે પુછો શું તે પણ
મારાથી રાજી છે? તમાં આ હદીસ બાબતે શું મંતવ્ય છે?[1]
ઈમામ જવાદ (અ.સ.): હું અબુબક્રની ફઝીલતોનો ઈન્કાર નથી કરતો[2] પરંતુ
આ હદીસમાં રાવી પવિત્ર પયગમ્બર (સ.અ.વ.)ની બીજી હદીસને જાણતો હશે જે આપ
(અ.સ.) આખરી હજ્જ દરમ્યાન ફરમાવી હતી. કે ખોટી હદીસોને મારી સાથે નિસ્બત
દેવાવાળા વધી ગયા છે અને મારી વફાત બાદ પણ તેમાં ઘણો વધારો થશે. જે કોઈ
ખોટી હદીસો મારા નામથી બયાન કરે તે સખ્ત અઝાબનો મુસ્તહક બનશે. તેથી એવી
હદીસો જે નામથી બયાન થાય તેને અલ્લાહની કિતાબથી અને મારી સુન્નતથી ચકાસો,
અગર તે તેનાથી મુતાબીક હોય તો તેને કબુલ કરો નહીંતર રદ્દ કરી દયો.
તે હદીસ (કે અલ્લાહ પુછે છે શું અબુબક્ર મારાથી રાજી છે?) તે કુરઆનથી વિરૂધ્ધ છે કારણકે કુરઆનમાં અલ્લાહ ફરમાવે છે:
وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْاِنْسَانَ وَ نَعْلَمُ مَا تُوَسْوِسُ بِہٖ
نَفْسُہٗ ۚۖ وَ نَحْنُ اَقْرَبُ اِلَیْہِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیْدِ
“અને નિ:સંશય મનુષ્યને અમોએ જ પૈદા કર્યો છે અને તેનું મન જે કાંઈ સુચવે તે અમે જાણીએ છીએ અને તેની ધોરી નસ કરતાંય વધારે પાસે છીએ.”
(સુરએ કાફ 50:16)
મોહસીન ઇબ્ને અલી અ.સ. કોણ છે? (કુરઆનના તથા ઐતિહાસિક પુરાવા)
મોહસીન ઇબ્ને અલી હસન અ.સ. અને હુસૈન અ.સ. પછી અલી અ.સ. અને ફાતેમા સ.અ.
ના ત્રીજા પુત્ર છે. તેમને મુશ્બ્બર પણ કહેવામાં આવે છે, જે પયગમ્બર હારૂન
ઇબ્ને ઈમરાન અ.સ.ના ત્રીજા પુત્રનું નામ હતું. હુમલા વખતે તેઓ ૬ મહિનાથી
પણ ઓછા સમયથી ગર્ભમાં હતા. (અલ્-હિદાયત અલ્-કુબ્રા પાના નં. ૪૦૭, બેહારુલ
અનવાર ભાગ ૫૩, પાના ૧૯)
મોહસીન ઇબ્ને અલી અ.સ.ને ફાતેમા સ.અ. પર થયેલ હુમલાના રાજકારણ અને
કાવાદાવાઓથી જરા પણ લેવા દેવા ન હતો. તે દિવસે બનેલ બનાવ વિષે તેને કાંઈ
લેવા દેવા ન હતું અને જે કોઈને અલી અ.સ. અથવા ફાતેમા સ.અ. સાથે કોઈ વાંધો
હતો તેને પણ મોહસીન બિન અલી અ.સ. સાથે પણ કઈ લેવાદેવા ન હતુ. જે લોકો અલી
અ.સ. અને ફાતેમા સ.અ.ની માસુમિયત વિષે વાદવિવાદ કરે છે તેમની સમક્ષ પણ
જયારે એક અજાત બાળકની માસુમિયતનો ઉલ્લેખ કરવામાં આવે છે તો તેઓ ચુપ થઇ જાય
કારણકે તેમની પાસે તેનો કોઈ જવાબ નથી.
જોકે ફાતેમા સ.અ.ના ઘર પર થયેલ હુમલો ગેરકાનૂની હતો, પણ મોહસીન બિન અલી
અ.સ.પર થયેલ હુમલો ઘણી રીતે આ હુમલાનો સૌથી વધુ ગેરકાનૂની ભાગ હતો.
જે રીતે આ નીતિભ્રષ્ટ હુમલાએ ૫૦ વરસ પછીના કરબલાના ખુની હુમલાનો પાયો
નાખ્યો, કદાચ તેજ રીતે આ મોહસીન ઇબ્ને અલી અ.સ.ની શહાદત હતી કે જેણે તેના
માતાપિતાની માસુમિયતની રક્ષા કરી(અને)જેણે તેના ભત્રીજા અલી ઇબ્ને હુસૈન
(અલીઅસગર)ને તેના પિતાની માસુમિયતની રક્ષા કરવા કરબલામાં દુશ્મનો સામે લડવા
પ્રેરણા પૂરી પાડી. ઈમામ હુસૈન અ.સ. મઝલૂમ લોકોમાં અનન્ય છે કેમકે તેઓ
બન્ને હુમલાના સમયે હાજર હતા-તેમના માતાપિતા અને ભાઈ પરના (હુમલા) સમયે અને
બીજો તેમના બાળકો, ભત્રીજા-ભાણેજો અને બીજા ભાઈ પરના હુમલા સમયે
(કરબલામાં).
તે કદાચ મોહસીન ઇબ્ને અલી અ.સ.ની શહાદતની જબરદસ્ત અસર હતી જેણે અમુક
મુસ્લિમોને આ હુમલામાં તેમની શહાદતને નકારવા અને તે માટે બીજા કારણો આપવા
પ્રેર્યા. સ્પષ્ટ રીતે આ ખોટી અથવા અપૂરતી માહિતી પર આધારિત પ્રચાર છે જે
ફાતેમા સ.અ.ના ઘર પર થયેલા હુમલાને જ સમ્પુર્ણપણે નકારવા જેવો પ્રચાર છે.
ફાતેમા સ.અ.ના ઘર પરના હુમલાનું કોઈ વ્યાજબીપણું છે જ નહિ અને તેથી માત્ર
એકજ રસ્તો છે-તેનો સદંતર ઇનકાર કરવો.
મૃત પર રોવાની પવિત્ર પયગમ્બર (સ.અ.વ.)ની સુન્નત વિષે સહીહ મુસ્લીમની વિરૂધ્ધ સહીહ બુખારી
સહીહ બુખારી અને સહીહ મુસ્લીમ સુન્નીઓની બે સૌથી ભરોસાપાત્ર કિતાબો છે. આ
કિતાબ વિશે તેઓ દાવો કરે છે કે તે સહીહ છે (એટલે કે બધી હદીસો આ કિતાબોમાં
સહીહ અને ભરોસાપાત્ર છે).
આવો આપણે ટુંકમાં જોઈએ કે મુર્દા પર રોવા વિષેની પવિત્ર પયગમ્બર (સ.અ.વ.) ની સુન્નત બાબતે આ બંને કિતાબોનું મંતવ્ય શું છે.
પહેલા આપણે સહીહ મુસ્લીમની હદીસ જોઈએ:
ઉમ્મે સલમા વર્ણન કરે છે, ‘જ્યારે અબુ સલમાની વફાત થઈ, તો મેં કહ્યું,
‘હું પરદેશમાં એકલી થઈ ગઈ. હું એવી રીતે રડીશ કે તેની ચર્ચા થાય. મેં તેમના
પર રડવાની તૈયારી કરી કર્યું. શહેરના એક ખુણેથી એક સ્ત્રી પણ આવી જે મને
રોવામાં મદદ કરવા ઈચ્છતી હતી. તે પવિત્ર પયગમ્બર (સ.અ.વ.) પાસેથી પસાર થઈ
તો આપ (અ.સ.) એ તેને કહ્યું, ‘શું તમે એમ ઈચ્છો છો કે શયતાનને એ ઘરમાં લાવો
જેમાંથી અલ્લાહે તેને બે વખત બહાર કાઢયો છે? તેથી, મેં (ઉમ્મે સલમા)
રડવાનું છોડી દીધું અને પછી રડી નહિ.
(સહીહ મુસ્લીમ, કિતાબ-4, હદીસ નં. 2007)
ઉપરની હદીસમાં પયગમ્બર (સ.અ.વ.) મૃત પર રડવાની મનાઈ કરી કારણ કે તે શયતાનને ઘરમાં દાખલ કરે છે.
આવો હવે આપણે બુખારીમાં શું લખ્યું છે તે જોઈએ:
અનસ બિન માલીક વર્ણન કરે છે, ‘અમે પયગમ્બર (સ.અ.વ.) ની એક દિકરીના
જનાઝામાં શરીક હતાં, આપ (સ.અ.વ.) કબ્રની બાજુમાં બેઠા હતા અને મેં જોયું
કે આપની આંખોમાંથી આંસુ વહેતા હતા.
(સહીહ બુખારી, કિતાબ 23, હદીસ 374)
ઉપરની હદીસમાં આપણે જોયું કે પવિત્ર પયગમ્બર (સ.અ.વ.) પોતાની દિકરી પર રડયા હતા.
પૃથ્થકરણ:
- બંને કિતાબો સહીહ અને ભરોસાપાત્ર હોવાનો દાવો ધરાવે છે.
- બંને કિતાબોમાં એકબીજાથી વિરોધાભાસી હદીસો છે.
- એક હદીસ મુજબ પવિત્ર પયગમ્બર (સ.અ.વ.) મૃત પર રડવાની મનાઈ કરી જ્યારે બીજી હદીસ પ્રમાણે ખુદ પોતે પોતાની દિકરીની વફાત પર રડયા હતા.
- તેથી ય તો બંને માંથી એક કિતાબ સહીહ નથી અથવા તો પયગમ્બર (સ.અ.વ.) જે બાબતની તબ્લીગ કરે છે તેના પર અમલ નથી કરતા (નઉઝોબીલ્લાહ)
- અગર બે માંથી એક કિતાબ સહીહ છે તો બીજી કિતાબની ભરોસાપાત્ર હોવા વિશે શંકા છે.
- અગર બંને કિતાબો સહીહ છે તો પછી પયગમ્બર (સ.અ.વ.)ના ભરોસાપાત્ર હોવા વિશે શંકા થાય છે (નઉઝોબીલ્લાહ) !!!
મૃત પર રોવા બાબતે ઉમર વિરૂધ્ધ આયેશા
મોહર્રમના આગમન સાથે અઝાદારી અને મૃત પર રોવા વિશે જુઠા પ્રપંચોનું બજાર કહેવાતા સાચા ઈસ્લામના માનવાવાળાઓ દ્વારા શરૂ થઈ જાય છે.
જયારે આ મુસલમાનો રોવું કે નહિ તે વિશે શીઆની માન્યતાથી અસંમત છે, તો
આવો આપણે તેઓની બે આદરણીય વ્યક્તિઓ ઉમર અને આયેશાનો મંતવ્ય આ વિષય પર એકમત
છે કે નહિ તે જોઈએ.
સઈદ બિન મુસય્યબથી વર્ણન છે કે આયેશા તેના પિતાની વફાત પછી તેના પર રડી
હતી. જ્યારે આ ખબર ઉમર સુધી પહોંચ્યા તેણે તેની મનાઈ કરી પરંતુ આયેશાએ
ખલીફાના હુકમને રદ કર્યો. પછી હિશામ બિન વલીદને હુકમ આપવામાં આવ્યો કે
આયેશા પાસે જાય અને મોટા અવાજે રડવાથી રોકે. જેવું સ્ત્રીઓએ હિશામના
હુકમનું પાલન કર્યું અને તેણીઓ ઘરમાંથી બહાર નીકળી ત્યારે ઉમરે તેણીઓને
સંબોધીને કહ્યું: ‘શું તમે એવું ઈચ્છો છો કે અબુબક્ર પર તમારા રડવાથી અઝાબ
થાય? બેશક મૃત પર રડવાથી તેના પર અઝાબ થાય છે.
(સહીહ તિરમીઝી, હદીસ નં. 1002)
ઉપરના બનાવ પરથી તે તારણ નિકળે છે કે:
૧. અગર પવિત્ર પયગમ્બર (સ.અ.વ.) ખરેખર મૃત પર રડવાની મનાઈ કરી હતી
(જેમકે ઉમરે કહ્યું) તો પછી આયેશાએ પયગમ્બર (સ.અ.વ.) ના હુકમનો અનાદાર
કર્યો.
૨. તે દલીલ પણ થઈ શકે કે તેણીએ લાગણીના આવેશના કારણે રડવા લાગી પરંતુ
જ્યારે ઉમરે રડવાની મનાઈ કરી તો તેણી માની નહિ તેથી તેણીએ મુસલમાનોના
કહેવાતા ખલીફાના હુકમનો વિરોધ કર્યો.
આયેશાનું આ કાર્યથી તેણીએ:
(અ) પયગમ્બર (સ.અ.વ.) ની હદીસનું અનુસરણ ન કર્યું
(બ) તેણી પોતાની લાગણીના આવેશમાં આવી ગઈ
(ક) કહેવાતા ખલીફાના હુકમનો અનાદર કર્યો.
છતાં બુખારીએ પોતાની સહીહમાં તેણી ઘણી બધી હદીસો નકલ કરી છે.
તેથી મુસલમાનો માટે જરૂરી છે કે:
- આયેશાને માન આપવાનું છોડી દેવું જોઈએ કારણકે તેણીએ પયગમ્બર (સ.અ.વ.) અને કહેવાતા ખલીફાના હુકમનો અનાદર કર્યો.
- સહીહ બુખારીને માન આપવાનું છોડી દેવું જોઈએ કારણકે બુખારી એ ઘણી બધી હદીસો આયેશાથી નકલ કરી છે.
શું આલે મોહમ્મદ (અ.સ.) ઈજમામાંથી છે? તે બાબતે એક ચર્ચા / વાદ વિવાદ
કેટલાક મુસલમાનો શીઆઓ દ્વારા પ્રસ્તુત કરવામાં આવતી હદીસો અને રિવાયતોને
છેવટથીજ રદયો આપી દે છે. તેઓ શીઆઓને ઈજમામાં ગણતા નથી. ઈજમાંથી બહાર ગણે
છે અને તેમણે આપેલી દલીલો જુઠી અને બીનભરોસાપાત્ર છે.
મુદ્દો શીઆઓનો નથી. મુદ્દો આલે મોહમ્મદ (અ.સ.) બારામાં છે. કારણકે
જ્યારે પણ શીઆઓ કોઈ પણ હદીસ આગળ ધરે છે તો તે આલે મોહમ્મદ (અ.સ.) તરફથી હોય
છે.
માટે, પ્રશ્ન જેનો ઉત્તર મુસલમાનોએ આપવાનો છે તે છે:
શું આલે મોહમ્મદ (અ.સ.) ઈજમામાંથી છે?
જો તેઓ ઈજમામાંથી છે તો તેઓની હદીસો અને કથનને મુસલમાનોએ દલીલ માનવી
જોઈએ, ઓછામાં ઓછુ તેઓએ સુન્ની સ્ત્રોતોમાં તેઓ (અ.સ.)ની નોંધાએલી હદીસોને
માન્ય રાખવી જોઈએ.
શીઆ અને સુન્ની ઓલમા વચ્ચે એક રસપ્રદ ચર્ચા / વાદ વિવાદ મુનાઝેરો કે શું આલે મોહમ્મદ (અ.સ.) ઈજમામાંથી છે.
શૈખ મુફીદ પ્રખ્યાત શીઆ આલીમ અને ધર્મશાસ્ત્રી અને રય (તેહરાન, ઈરાન)ના
સનમાનનીય સુન્ની આલીમ સાથે એક ચર્ચા કરી / વાદ વિવાદ મુનાઝેરો કર્યો હતો.
શૈખ મુફીદે આલે મોહમ્મદ (અ.સ.)ની હદીસો પર આધારીત એક ફતવો આવ્યો હતો અને તેના પર સુન્ની આલીમનો મત માગ્યો હતો.
મુનાઝેરો / વાદ વિવાદ આ મુજબ હતો.
સુન્ની આલીમ: અમો આપનો ફતવો માનતા નથી કારણકે તે ઈજમાથી વિધ્ધ છે.
શૈખ મુફીદ (ર.અ.): ઈજમાનો તમો શું અર્થ કરો છો?
સુન્ની આલીમ: કોઈ ઈલાકા / ક્ષેત્રના પ્રખ્યાત / જાણીતા ફકીહોનો હરામ કે હલાલ વિષેના ફતવા બારામાં એકમત હોવું.
શું આશુરા ગમ મનાવવાનો દિવસ છે કે પછી ખુશી મનાવવાનો?
શંકા:
10 મી મોહર્રમનો દિવસ આશુરા છે. મદીનાના યહુદીઓ આ દિવસે રોઝા રાખતા. તે
દિવસ કે જ્યારે હ. મુસા (અ.સ.) તેમના માનવાવાળાઓ દરીયાને મોઅજીઝા વડે પાર
કર્યો હતો તેથી રસુલે ખુદા (સ.અ.વ.) એ મુસલમાનોને હુકમ કર્યો હતો કે આશુરના
દિવસે રોઝો રાખે.
જવાબ:
આ વાત સહી નથી. સાચી વાત આમ છે: રસુલે ખુદા (સ.અ.વ.) હિજરત કરીને જ્યારે
મદીના આવ્યા તો આપે યહુદીઓને 10 મી મોહર્રમના રોઝો રાખતા જોયા. પુછતાછ
કરતા એ જાણવા મળ્યુ કે આ શુભ દિવસ છે. આ એ દિવસ છે કે જ્યારે બની ઈસ્રાઈલને
તેના દુશ્મન ફીરૌનથી નજાત મળી હતી તેથી હ. મુસા (અ.સ.) આ દિવસે રોઝો
રાખ્યો હતો.
રસુલે ખુદા (સ.અ.વ.) એ ફરમાવ્યું: કે હું તમારા કરતા મુસાની વધારે યોગ્ય છું.
પછી આપે તે દિવસે રોઝા રાખ્યો અને મુસલમાનોને હુકમ કર્યો કે આ દિવસે રોઝો રાખે.
(સહીહ બુખારી, ભાગ-3, ઈજીપ્ત પ્રકાશન-54, મીશ્કાત અલ મસાબીહ, દિલ્હી પ્રકાશન-1, 307 હી.સ. પા. 172)
મીશકાત અલ મસાબીહમાં તેના કોમેન્ટેટરે લખ્યું છે કે તે બીજો વર્ષ હતો.
કારણકે પહેલા વર્ષમાં રસુલે ખુદા (સ.અ.વ.) મદીનામાં આશુરા પછી રબીઉલ
અવ્વલમાં આવ્યા હતા. એ વાત ધ્યાનમાં રહે કે યહુદીઓનો પોતાનું ખુદનું એક અલગ
કેલેન્ડર હતું અને અલગ મહિનાઓ. માટે એ વાતમાં કાંઈ તથ્ય નથી કે તેઓ 10 મી
મોહર્રમના રોઝા રાખતા હતા. જ્યાં સુધી કે એ વાત સાબીત ન થઈ જાય કે 10 મી
મોહર્રમની તારીખ હંમેશા ત્યારે આવતી જ્યારે આ યહુદીના રોઝા રાખવાનો દિવસ
હતો.
યહુદીઓનો પહેલો મહીનો (અબીબ જેનું પછીથી નીસાન નામ પડયું) તે રજબ
મહીનાની સાથે આવતો. ડબલ્યુ.ઓ.ઈ. ઓસ્ટ્રેલે અને થીઓડેર એચ. રોબીનસનએ લખ્યું
છે કે અરેબીયામાં સહુથી અહેમ કે નવા ચાંદના તહેવારો આવતા તે રજબ મહીનામાં
આવતા કે યહુદીના હીબ્ મહીના અબીબ સાથે આવતો અને આ તે વખત હતો જ્યારે પુરાણા
ઝમાનાના અરબો સ્પ્રીંગ ફેસ્ટીવલ તેઓનો તહેવાર ઉજવતા.
(હીબ્ મઝહબ એસ.પી.સી.એક. લંડન, 1955, પા. 128
પહેલાના ઝમાનામાં હ. ઈબ્રાહીમ (અ.સ.)ના બન્ને વંશજો આ ઈન્ટલકેલટીક
પધ્ધતિ આખા વર્ષમાં 1 વધારાનો મહીનો યા મહીનામાં વધારાનો દિવસ ઉમેરવાનું
અનુસરણ કરતા હતા અને આ રીતે યહુદીઓનો સાતમો મહીનો તીસરી તીસરી 1, મોહર્રમ
મહીના બન્ને એકી સાથે આવતા અને મોહર્રમની 10 મી તારીખ (આશુરા) 10 મી તીસરી
બન્ને સાથે આવતા. જ્યારે યહુદીઓનો ઈદનો દિવસ હતો? રોઝાનો દિવસ હવે આ બન્ને
કેલેન્ડર સમકાલીનતા (10 વખતે બનવું) તુટી ગઈ જ્યારે ઈસ્લામે 9 હીજરીના
સાલના આ ઈન્ટરકેટેટીયા પધ્ધતિને બંધ કરાવી પરંતુ અગર ધ્યાનમાં લેવામાં આવે
તો આ બન્ને કેલેન્ડરની સમકાલીનતા ઈસ્લામના આવ્યા પહેલા ખતમ થઈ ગઈ હતી.
કેમકે અરબ લોકો તેઓના ઈન્ટરકેલેશનમાં મેથેમેટીકલ ગણત્રીની પરવાનગી નહોતા
આપતા. આ માટે મોહર્રમ 2 જી હીજરી સનમાં પાંચમી જુલાઈ, 623 સી.ઈ. શ થયું.
યહુદીના તીસરી મહીનાના ઘણા મહીના પહેલા કે જે તીસરી મહીનો હંમેશા
(સપ્ટેમ્બર - ઓકટોબર) સાથે સહકાલીન હતો.
તો આનાથી સ્પષ્ટ થાય છે કે રસુલે ખુદા (સ.અ.વ.)ની ઝીંદગીમાં જે મદીનામાં ગુઝરી આશુરનો દિવસ યહુદીઓ માટે કાંઈ મહત્વ ધરાવતું ન હતું.
શું ઈમામ હુસૈન (અ.સ.) માટે રડવું ઈસ્લામનો ભાગ છે? ભાગ-૧
શંકા:
ઈમામ હુસૈન (અ.સ.)ની યાદમાં રડવું, માતમ કરવું અને અઝાદારી કરવી
ઈસ્લામીક અકીદો નથી. આ શહાદત ચોક્કસ દુ:ખદાયક છે પરંતુ પવિત્ર પયગમ્બર
(સ.અ.વ.) કોઈ મૃત ઉપર રડવાની મનાઈ કરી છે.
જવાબો:
અઝાદારી એ માધ્યમ છે જે ખલીફાઓએ એહલેબૈત (અ.મુ.સ.) ઉપર ઝુલ્મો કર્યા હતા
તેના પ્રત્યે સહાનુભુતી દર્શાવવાની. આ બાબતે એહલેસુન્નતના ઈમામ ફખરૂદીન
રાઝીની વાત નોંધપાત્ર છે:
‘તે વાત નક્કી છે કે જે કોઈ આલે મોહમ્મદ (અ.મુ.સ.)ની મહોબ્બત સાથે મરે તે શહીદ મરશે.’
(તફસીરે કબીર, ભાગ-7, પા. 390)
કિતાબ અલ બિદાયહ વન્નીહાયહ, ભાગ-4. પા. 45 (બૈત પ્રકાશન) માં છે કે: અબુ
હુરૈરહ નકલ કરે છે કે પવિત્ર પયગમ્બર (સ.અ.વ.) શહીદોની કબ્રો ઉપર દર વર્ષે
જતા હતા. જ્યારે આપ (સ.અ.વ.) પહાડોમાં દાખલ થતા તો આ રીતે ફરમાવતા:
‘અસ્સલામો અલય્કુમ બેમા સબરતુમ’ એટલેકે ‘સલામ થાય આપના ઉપર જે કાંઈ તમોએ
સબ્ર કરી તેના લીધે.’ પવિત્ર પયગમ્બર (સ.અ.વ.) પછી હ. અબુબક્ર પણ દર વર્ષે
આવતા અને તેના પછી હ. ઉમર પણ આમ જ કરતા અને હ. ઉસ્માને પણ આમ કર્યું છે.’
કિતાબ અલ બિદાયહ વન્નીહાયહ, ભાગ-6, પા. 360 માં છે કે:
‘હ. ઉમરે કહ્યું: જ્યારે હું સુર્યોદયના સમયે સાહસ કરૂ છું તો હું મારા ભાઈ ઝય્દ બિન ખત્તાબના મૌતને યાદ કં છું.’
આપણે સમજી શકીએ છીએ કે ભાઈની યાદ હ. ઉમરને દુઃખી કરતી હશે અને નહી કે ખુશ.
તારીખે યાકુબી, ભાગ-1, પા. 3 માં છે કે:
માનવજાતના માં-બાપ (હઝરત આદમ અ.સ. અને તેમની પત્નિ જ. હવ્વા સ.અ.) પોતાના પુત્ર હાબીલ માટે એટલું રડયા કે ઝરણું વહેવા લાગ્યું.
રવઝતુલ શોહદા, પા. 30 માં તે જ બનાવને મુલ્લા હુસૈન વાએઝ કાશીફીએ આ ઉમેરીને લખ્યું છે:
‘આદમ (અ.સ.)ની જમણી આંખમાંથી દજલા નદીની જેમ આંસુ વહેતા હતા અને ડાબી આંખમાંથી યુકટીસ નદીની જેમ.’
તદઉપરાંત નીચેની હદીસ વધારે સંતોષકારક જવાબ આપે છે:
રસુલે ખુદા (સ.અ.વ.)ની દફનવિધી પછી, સહાબીઓ મહબુબની જુદાઈમાં ખુબ રડયા
અને પોતાની ઉપર માટી નાંખતા હતા. ખાસ કરીને હઝરત ફાતેમા (સ.અ.) અત્યંત
શોકાતુર હતા. આપ (સ.અ.) પોતાના ફરઝંદો ઈમામ હસન (અ.સ.) અને ઈમામ હુસૈન
(અ.સ.)ની તરફ જોતા અને તેઓની પોતાની દુર્દશા ઉપર ખુબજ રડતા હતા. હ. આએશા પણ
ખુબ રડ્યા અને બુકા કરતા હતા. ઘણા બધા દિવસો અને રાતો સુધી રડવાની અને
ગીર્યાની અવાઝ સંભળાતી હતી જેનાથી આપના ઘરનું નામ ‘બય્તુલ હુઝન’(રડવાનું
ઘર) પડી ગયું.
(મહારીજ અલ નુબુવ્વત, ભાગ-2, પા. 753-754)
મુલ્લા અલી કારી તેમની કિતાબ અલ મીરકાત ફી શર્રહ અલ મીશ્કાતમાં ઈમામ એહમદ ઈબ્ને હમ્બલથી કે તે ઈમામ હુસૈન (અ.સ.)થી વર્ણવે છે:
‘જે કોઈ મારા દુ:ખ અને ગમને યાદ કરીને રડશે, તો અલ્લાહ તેને જન્નત આપશે.’
(અલ મીરકાત ફી શર્રહ અલ મીશ્કાત, તારીખે અહેમદીના સંદર્ભથી, પા. 277, કાનપુર પ્રકાશન)
એહલે-સુન્નતની ભરોસાપાત્ર કિતાબ તફસીરે દુર્રે મન્સુર, ભાગ-4, પા. 31 માં કુરઆનની આ આયતની તફસીરમાં આ હદીસને વિગતવાર જોઈ શકે છે:
‘પવિત્ર પયગમ્બર (સ.અ.વ.)ને પુછવામાં આવ્યું: હઝરત યાકુબ (અ.સ.)નું તેના
પુત્ર અને સ્ત્રીઓ જેટલુ આપ (અ.સ.) રડયા હતા. પુછવામાં આવ્યું કે તેનો શું
બદલો (અજ્ર) મળશે? આપ (સ.અ.વ.) જવાબ આપ્યો: 100 શહીદો જેટલો બદલો મળશે.’
તફસીરે ખઝાન, ભાગ-3, પા. 253 માં છે કે:
‘યુસુફ (અ.સ.) એ જ. જીબ્રઈલ (અ.સ.)ને પુછયું: શું મારા પિતા ગીર્યા ઉપર
જીવી રહ્યા છે? હઝરત જીબ્રઈબલે (અ.સ.) એ કહ્યું: હઝરત યાકુબ (અ.સ.)નું
રડવું 70 પુરૂષો અને સ્ત્રીઓ જેવું છે. પછી આપ (અ.સ.) એ પુછયું: આ રડવાનો
અજ્ર શું છે? આપ (અ.સ.) એ કહ્યું: તેનો અજ્ર 100 શહીદો જેટલો છે.
તારણ:
- મઝલુમ ઉપર રડવુ ઈ સુન્નતે અમ્બિયા અને સુન્નતે પયગમ્બર (સ.અ.વ.) છે.
- ઈમામ હુસૈન (અ.સ.)ની મુસીબતો ઉપર રડવુ ઈ મોહબ્બતની નિશાની છે.
- આમ, ઈમામ હુસૈન (અ.સ.) ઉપર રડવુ ઈ ઇસ્લામનો ભાગ છે.
સૈયદુશ્શોહદા કોણ છે?
કેટલાક કહેવાતા મુસલમાનો, તેમના સ્વભાવ પ્રમાણે, એહલેબૈત (અ.મુ.સ.)ના દરેક સદગુણને રદીયો આપવા ઉતાવળ કરે છે. ત્યારે તેમાં સૌથી વધુ પ્રચલિત હોય તેવા કોઈ સદગુણને તદ્દન રદ કરી શકતા નથી તો પછી તેઓ ‘જો સમજાવી ન શકો તો ગુંચવી નાખો’ના સિધ્ધાંતનો સહારો લે છે. આવો જ એક સદગુણ ઈ. હુસૈન બીન અલી (અ.સ.)થી સંબંધિત છે જેને તેઓ સૈયદુશ્શોહદાના બદલે માત્ર સૈયદ તરીકે સંબોધે છે. આ કહેવાતા મુસલમાનો માટે એ ગમતી વાત નથી કે ઈમામ હુસૈન (અ.સ.)ને સૈયદુશ્શોહદા તરીકે સંબોધન કરવામાં આવે. તેથી તેઓ એવી વ્યકિતઓને તલાશ કરે છે જેઓ આ વિશેષણતા (સૈયદુશ્શોહદા)થી સંબંધિત હોય. જેથી ઈમામ હુસૈન (અ.સ.)ની મહત્તાને નકારી શકાય અથવા ઓછામાં ઓછું તેમની મહાનતા, સદગુણો અને શહીદીને ઘટાડી શકાય. તેઓએ ઈતિહાસમાંથી આવી એક વ્યકિતને શોધી છે જેનું નામ હઝરત હમઝા બીન અબ્દુલ મુત્તલીબ છે, જે પયગમ્બર (સ.અ.વ.)ના કાકા હતા. હઝરત હમઝા બીન અબ્દુલ મુત્તલીબનું ઈસ્લામમાં સ્થાન: હઝરતે હમઝાની શુરવીરતા, ઈસ્લામ માટે કુરબાની અને ઈસ્લામની મદદ અંગે કોઈ શંકા નથી. જંગે ઓહદમાં અલ્લાહની રાહમાં સર્વશ્રેષ્ઠ કુરબાની માટે તેમને સૈયદુશ્શોહદાનો લકબ આપવામાં આવ્યો તેમની શહાદતે પયગમ્બર (સ.અ.વ.)ને ખૂબજ દુ:ખી કર્યા જે અગાઉ કયારેય મુસલમાનોએ જોયું ન હતું. આપ (અ.સ.) એ બાબતે વધુ દુ:ખી હતા કે મુસલમાનો તેમના સગાવ્હાલાઓ કે જે ઓહદમાં મૃત્યુ પામ્યા હતા તેઓ ઉપર ગમ કરતા હતા પણ કોઈ હ. હમઝા (અ.સ.)નું ગમ મનાવતું ન હતું. આ બાબતે રસુલે ખુદા (સ.અ.વ.)એ બની હાશીમની ઔરતોને ઉત્તેજન આપ્યુ કે તેઓ જનાબે ફાતેમા ઝહરા (સ.અ.)ની આગેવાનીમાં હઝરત હમઝા (અ.સ.)ની કબ્રની નિયમિત ઝિયારત (મુલાકાત) કરે. (તારીખે તબરી ભાગ-7, પાના 137 (અંગ્રેજી), શૈખ અબ્દુલ હક્ક મોહદ્દીસે દહેલવીની મદારીજ અન્નબુવ્વહ, ભાગ-2, પાના 179 (ઉર્દુ) આમ છતાં ઈતિહાસના સૌથી ઓછા અભ્યાસુ વ્યકિત માટે પણ એ સ્પષ્ટ છે કે હઝરત હમઝા (અ.સ.)ને એટલા માટે આગળ કરવામાં આવે છે કે ઈમામ હુસૈન ઈબ્ને અલી (અ.સ.)ના સ્થાનને નીચું કરી શકાય. બધા જ ઈતિહાસકારોએ એકમતે નોંધ્યું છે કે હઝરત હમઝા (અ.સ.) ને હબશીએ શહીદ કર્યા જે હિન્દનો ગુલામ હતો અને હિન્દ મોઆવીયાની માં અને અબુ સુફીયાનની પત્નિ હતી. તેણે હઝરતે હમઝા (અ.સ.)નું દિલ ચાવીને તેના જંગલી અને ક્રુરતા ભર્યા સ્વભાવ અને પયગમ્બર (સ.અ.વ.) અને બની હાશીમ પ્રત્યે ઘૃણાની સાબિતી આપી. આમ તેણીને ‘હિન્દ-કલેજુ ચાવનાર’નું બિરૂદ મળ્યું અને જ.હમઝા સૈયદુશોહદાની શહાદતની સાથે, જ. હમઝા (અ.સ.)ને કત્લ કરવાના કારણે તણીને પણ યાદ કરવામાં આવે છે. હમણાના મુસલમાનો ત્યાં સુધી (કહેવા લાગ્યા છે) કે મોઆવીયાને હિંદના પુત્ર હોવાનું ગૌરવ હતું!!! અય સમજદારો, બોધ ગૂહણ કરો! અગાઉના મુસલમાનોએ જ. હમઝા (અ.સ.)ની કબ્ર ઉપર બાંધકામ કર્યું હતું એ બાંધકામને હેજાઝના શાસકોએ તોડી પાડયું. સ્પષ્ટ રીતે આ મુસલમાનો હઝરત હમઝાની કુરબાનીને માન્ય રાખે છે અને તેમને બીજા સહાબીઓ જેવા જ સમજે છે જેઓ પયગમ્બર (સ.અ.વ.)ને જોવાનું સદભાગ્ય પામ્યા હતા. જનાબે જઅફર બીન અબી તાલિબ (અ.સ.)નું ઈસ્લામમાં સ્થાન: ઈસ્લામ અને પયગમ્બર (સ.અ.વ.)ની રાહમાં કુરબાનીની ચર્ચા જઅફર બીન અબી તાલિબ (અ.સ.)ની ચર્ચા વગર અધુરી છે. બીજા એક સૈનિક કે જેને સૈયદુશ્શોહદા તરીકે યાદ કરવામાં આવે છે. જનાબે જઅફર બીન અબી તાલિબ (અ.સ.) જંગે મવતામાં શહીદ થયા જ્યાં મુસલમાનોની સંખ્યા ઘણી વધારે હતી. તેઓ અલમબરદાર હતા અને અલ્લાહ અઝઝ વ જલ્લ અને પયગમ્બર (સ.અ.વ.) માટે પોતાનું જીવન આપ્યું, તેમના બન્ને હાથ કલમ થયા પછી અલ્લાહે તેમને તેના બદલામાં હાથો અને પાંખો આપી જેના વડે તેઓ જન્નતમાં ફરીશ્તાઓ સાથે ઉડે છે. જઅફર (અ.સ.) નીચેની કુરઆનની આયતનું જીવંત ઉદાહરણ છે: ‘અને જે લોકો અલ્લાહની રાહમાં મારયા ગયા છે તેમને હરગિજ મરણ પામેલા સમજો નહિ; બલ્કે તેઓ પોતાના પરવરદિગાર પાસે જીવતા હોય (ઉત્ત્તમ) રોજી મેળવે છે.’ (સુ. આલે ઈમરાન 3:169) જે લોકો મૃત્યુ પામેલાઓને નિર્જીવ અને બિન ઉપયોગી સમજે છે, તેઓજ હઝરત હમઝા (અ.સ.) અને જનાબે જઅફર (અ.સ.) જેવા મહાન શહીદોના પ્રયત્નોને હલકા કરે છે અને તેમનો તેમના પ્રત્યેનો પ્રેમ અને આદરનો દાવો એ તેમના તૌહીદના નારા જેવા જ ખોખલો લાગે છે. ઈમામ હુસૈન (અ.સ.) જ. હમઝા (અ.સ.) અને જ. જઅફર (અ.સ.)ને કઈ રીતે યાદ કરે છે? જો આ મુસલમાનો જ. હમઝા (અ.સ.)ના સાચા ચાહક હોવાનો દાવો કરે છે અને તેમને સૈયદુશ્શોહદાનું માન આપે છે તો તેમના માટે એ જાણવું રસપ્રદ રહેશે કે ખુદ ઈમામ હુસૈન (અ.સ.)એ તેમને આશુરાના દિવસે કઈ રીતે યાદ કર્યા હતા. પરંતુ તેથી યઝીદના સૈનિકો ઈમામ હુસૈન (અ.સ.) ઉપર હુમલો કરવાથી તેમને અને તેમના અસ્હાબોને કત્લ કરવાથી ન અટકાયા અને આ બાબતે પયગમ્બર (સ.અ.વ.)ને હમઝા (અ.સ.)ની શહાદત કરતા વધુ ગમગીન કયા. જો આ મુસલમાનો જ. હમઝા (અ.સ.)ને આટલું બધું માન આપતા હોય, તો શું તેઓ એ બાબત સમજાવી શકશે કે, શા માટે જ. હમઝા (અ.સ.) સાથેનો સંબંધ ઈમામ હુસૈન (અ.સ.)ના જીવનને બચાવવા માટે પુરતો ન થયો? ઓછામાં ઓછું આજે કઈ ચીજ તેમને યઝીદને વખોડતા અને ઈમામ હુસૈન (અ.સ.)ની પ્રશંસા કરતા રોકે છે? તેમનો યઝીદ પ્રત્યેનો ઉંચો આદર હમઝા (અ.સ.)નું અપમાન છે. ખાસ એ કારણે કે યઝીદની દાદી હિન્દ જ. હમઝા (અ.સ.)ને શહીદ કર્યા હતા. યઝીદે જ.હમઝા (અ.સ.)ને કઈ રીતે યાદ કર્યા: એ યોગ્ય છે કે વાંચકોનું ધ્યાન તે અંગે ધ્યાન દોરીએ કે જ. હમઝા (અ.સ.) પ્રત્યે અને બની હાશીમના એ લોકો કે જેઓ બદ્ર અને ઓહદની જંગમાં શહીદ થયા તેમના અંગે યઝીદનો શું અભિપ્રાય હતો. કાઝી સનાઉલ્લાહ પાણીપતી (મૃત્યુ હી.સ. 1225)
قاتلان ِامام حسین کون؟
یسے تمام نواصب یہ جھوٹ پھیلاتے آئے ہیں کہ امام حسین کے قاتل شیعان ِ اھل
بیت (ع) ھی تھے۔ اس آرٹیکل میں ھم اس جھوٹے دعوٰی میں موجود تمام خامیوں پر
روشنی ڈالینگے۔ اس موضوع کے متعلق ناصبی حضرات کے دٰعوں کا خلاصہ یہ ہے۔
1. شیعوں نے امام حسین (ع) کو خطوط کے ذریعے کوفہ آنے کی دعوت دی تاکہ وہ ان کی بیعت کریں اور اپنا امام تسلیم کر سکیں۔
2. امام حسین (ع) نے حضرت مسلم بن عقیل کو اپنا نمائندہ بنا کر کوفہ روانہ کیا تاکہ وہ وہاں کی صحیح صورتحال کا جائزہ لے سکیں۔
3. شیعوں نے حضرت مسلم بن عقیل کے ذریعے امام حسین کی بیعت کی۔
4. عبیداللہ ابن ذیاد کی کوفہ آمد پر انہی شیعوں نے مسلم بن عقیل کا ساتھ چھوڑ دیا۔
5. شیعہ امام حسین کی مدد کرنے سے قاصر رہے جس کی وجہ سے اُن کا قتل ہوا۔
ھم نے اس آرٹیکل میں تمام تاریخی شواھد کو مد ِنطر رکھتے ہوے اھل ِکوفہ کے اصل عقیدہ کو بیان کیا ہے اور ساتھ میں یہ بھی واضح کیا ھے کہ سید الشھداء اور ان کے رفقاء کے اصل قاتل کون تھے اور آج کون اان قاتلان کے پیروکار ہیں۔
1. شیعوں نے امام حسین (ع) کو خطوط کے ذریعے کوفہ آنے کی دعوت دی تاکہ وہ ان کی بیعت کریں اور اپنا امام تسلیم کر سکیں۔
2. امام حسین (ع) نے حضرت مسلم بن عقیل کو اپنا نمائندہ بنا کر کوفہ روانہ کیا تاکہ وہ وہاں کی صحیح صورتحال کا جائزہ لے سکیں۔
3. شیعوں نے حضرت مسلم بن عقیل کے ذریعے امام حسین کی بیعت کی۔
4. عبیداللہ ابن ذیاد کی کوفہ آمد پر انہی شیعوں نے مسلم بن عقیل کا ساتھ چھوڑ دیا۔
5. شیعہ امام حسین کی مدد کرنے سے قاصر رہے جس کی وجہ سے اُن کا قتل ہوا۔
ھم نے اس آرٹیکل میں تمام تاریخی شواھد کو مد ِنطر رکھتے ہوے اھل ِکوفہ کے اصل عقیدہ کو بیان کیا ہے اور ساتھ میں یہ بھی واضح کیا ھے کہ سید الشھداء اور ان کے رفقاء کے اصل قاتل کون تھے اور آج کون اان قاتلان کے پیروکار ہیں۔
Is it wrong to commemorate his martyrdom every year?
Courtesy : http://www.al-hadi.us/religion/index.html
I find it very unfortunate to discuss this question. Disturbingly, there are people who accuse the Shia'a of bida'a (innovation) because, every year, they intensely and passionately commemorate the martyrdom of Imam Hussein, his family and companions at Karbala'. Every year and for 10 days, the followers of Ahlul Bayt commemorate and mourn over the tragedy of Karbala'. Is is really wrong, in principle, to commemorate Imam Hussein's martyrdom? What are these troubled and hateful people afraid of? Why do they not commemorate Imam Hussein as well? Is it really against the Sunnah to do so? Let me put it in a simpler way: is it wrong to commemorate the loss of a loved one? Is it not humane to do so? Did the prophet prohibit us to do so?? For the record, the true Ahlul Sunnah do not oppose this commemoration. The people who oppose this practice can not claim to be from Ahlul Sunnah. They are quite different and have their own agenda: oppose the Shia'a and make Kafir those who do not share their viewpoint.
I find it very unfortunate to discuss this question. Disturbingly, there are people who accuse the Shia'a of bida'a (innovation) because, every year, they intensely and passionately commemorate the martyrdom of Imam Hussein, his family and companions at Karbala'. Every year and for 10 days, the followers of Ahlul Bayt commemorate and mourn over the tragedy of Karbala'. Is is really wrong, in principle, to commemorate Imam Hussein's martyrdom? What are these troubled and hateful people afraid of? Why do they not commemorate Imam Hussein as well? Is it really against the Sunnah to do so? Let me put it in a simpler way: is it wrong to commemorate the loss of a loved one? Is it not humane to do so? Did the prophet prohibit us to do so?? For the record, the true Ahlul Sunnah do not oppose this commemoration. The people who oppose this practice can not claim to be from Ahlul Sunnah. They are quite different and have their own agenda: oppose the Shia'a and make Kafir those who do not share their viewpoint.
Let me quote what ibn Katheer said in al-Bidaya wal-Nihaya and this
exactly what these people say today about the Shia'a who commemorate the
martyrdom of al-Hussein:
Every Muslim will be saddened by the killing
of Imam Hussein. He is from the leaders of the Muslims, and the son of
the daughter of the messenger of Allah who is the preferred of his
daughters. He was a great worshipper, courageous and generous. But it is
not good when the Shia'a show their grief and sadness which is mostly
artificial (theatrical) and hyprocritical.
His father was greater than him and he was killed. However, they do not commemorate his killing as they do for al-Hussein. His father was killed on a Friday while he was heading to Salat al-Fajr on 17th of Ramadan year 40 A.H. Similarly, Uthman was greater than Ali according to Ahlul Sunna wal-Jama'a. He was killed while under-siege in his residence in the month of Dhul-Hijja year 36 A.H. Yet the people do not commemorate his killing. Similarly, Umar is greater than Uthman and Ali. He was killed while praying Salat al-Fajr and reading the Quran. Yet, the people do not commemorate his killing. Similarly, al-Siddiq was greater than him and yet, the people do not commemorate his killing. And the prophet, who is the master of all in this world and the hereafter. He died as the prophets before him died. Yet, no one commemorates their death as these ignorant Rawaffid do for al-Hussein....
فكل مسلم ينبغي له أن يحزنه قتله رضي الله عنه، فإنه
من سادات المسلمين، وعلماء الصحابة، وابن بنت رسول الله صلى الله عليه وسلم
التي هي أفضل بناته، وقد كان عابداً وشجاعاً وسخياً،
ولكن لا يحسن ما يفعله الشيعة من إظهار الجزع والحزن الذي لعل أكثره تصنع
ورياء.
وقد كان أبوه أفضل منه فقتل، وهم لا يتخذون مقتله مأتماً كيوم مقتل الحسين،
فإن أباه قتل يوم الجمعة وهو خارج إلى صلاة الفجر في السابع عشر من رمضان
سنة أربعين، وكذلك عثمان كان أفضل من علي عند أهل السنة والجماعة.
وقد قتل وهو محصور في داره في أيام التشريق من شهر ذي الحجة سنة ست
وثلاثين، وقد ذبح من الوريد إلى الوريد، ولم يتخذ الناس يوم قتله مأتماً.
وكذلك عمر بن الخطاب وهو أفضل من عثمان وعلي، قتل وهو قائم يصلي في المحراب
صلاة الفجر ويقرأ القرآن، ولم يتخذ الناس يوم قتله مأتماً.
وكذلك الصديق كان أفضل منه ولم يتخذ الناس يوم وفاته مأتماً، ورسول الله
صلى الله عليه وسلم سيد ولد آدم في الدنيا والآخرة، وقد قبضه الله إليه كما
مات الأنبياء قبله، ولم يتخذ أحد يوم موتهم مأتماً يفعلون فيه ما يفعله
هؤلاء الجهلة من الرافضة يوم مصرع الحسين.
ولا ذكر أحد أنه ظهر يوم موتهم وقبلهم شيء مما ادعاه هؤلاء يوم مقتل الحسين
من الأمور المتقدمة، مثل كسوف الشمس والحمرة التي تطلع في السماء، وغير
ذلك.
وأحسن ما يقال عند ذكر هذه المصائب وأمثالها ما رواه علي بن الحسين: عن جده
رسول الله صلى الله عليه وسلم أنه قال: ((ما من مسلم يصاب بمصيبة فيتذكرها
وإن تقادم عهدها فيحدث لها استرجاعاً إلا أعطاه الله من الأجر مثل يوم
أصيب منها)).
رواه الإمام أحمد وابن ماجه.
Now the reasons why it is not wrong to commemorate the martyrdom of Imam Hussein:
- Is it wrong to periodically remember your lost loved ones? Is it
inhumane? Is it Haram?? Is it wrong, inhumane and Haram to weep for them
when remembered??
When the prophet lost his beloved uncle Abu Talib and his beloved wife
Umna Khadija, two priceless losses and few days apart, the prophet
called that year the year of Sadness (A'am al-Huzn). Badriddeen
al-A'aini reported in U'umadatul Qari the following:
....because Abu Talib and Khadija died within three days. Sa'aed said in his book Kitab al-Nussuss that the prophet named this year the Year of Sadness...وأيا ما كان، فلم يشهد أمر أبي طالب لأنه توفي هو وخديجة في أيام ثلاثة، قال صاعد في (كتاب النصوص) : فكان النبي صلى الله عليه وسلم يسمي ذلك العام عام الحزن،
Imam Abdul-Wahab al-Sha'arani wrote in Kashf al-Ghumma A'an Jami'i al-Ummah:
Then Umna Khadija died after Abu Talib, and the prophet named that year the Year of Sadness.ثم توفيت خديجة رضي الله عنها بعد أبي طالب فسمى النبي صلى الله عليه وسلم ذلك العام عام الحزنibn Mandhur al-Afriqi wrote in Lissan al-A'arab:
The year of Sadness: it is the year in which Umna Khadija and Abu Talib died, so the prophet named that year the Year of Sadness.
Tha'alab reported this from ibn al-Aa'arabi, who said: they both died 3 years before the Hijra (the migration to Medina).وعامُ الحُزْنِ: العامُ الذي ماتت فيه خديجةُ -رضي الله عنها- وأَبو طالب فسمّاه رسول الله -صلى الله عليه وسلم- عامَ الحُزْنِ.In fact the prophet never stopped remembering Umna Khadija, even while he was married to his other wives. This fact is well-known among the scholars of both denominations. This consistent remembrance made Umna A'aysha so jealous that she used to ill-describe her. The details of her jealousy can be found here: Umna Aysha.
حكى ذلك ثعلب عن ابن الأَعرابي، قال: وماتا قَبْل الهِجرة بثلاث سنين.
The point is the prophet continued to remember his beloved wife long after her death. This is the Sunnah of the prophet. For the prophet to declare the year he lost his uncle and his wife the Year of Sadness indicates that his loss affected him for a while. Therefore, remembrance of Imam al-Hussein is not against the Sunnah.
Why Imam Hussein (a.s.) Is not being forgotten?
The importance of the history of life of Imam
Hussein (also Husayn) (a.s.) which has been converted to one of most
sensational epics of human history is not only because of arousing most
powerful waves of sensations of millions of people around itself every
year and creates a ceremony which is more sensational than other
ceremonies, but its importance is mostly because that: It has no
“motive” other than pure religious and humanly and popular sensations
and feelings and this magnificent ceremony that observes in respect and
commemoration of this historical incident has no need to preliminaries
and advertisements and it is unexampled in its kind in this aspect.
Most of us know this truth, but the point which has not been truly cleared for lot of people (especially non-Muslim thinkers) yet and still is remained like a puzzle in their minds is that: Why is this historical incident which has several similar examples in “quantity and quality” emphasized so much? Why does the ceremony which is observed in respect and commemoration of this memory set up more magnificent and more sensational from the last year?
Why today that there is no sign of “Umavi (related to Umayya) party” and their companions and heroes of this incident must have been forgotten, the incident of Karbala has become eternal?!
The answer to this question should be sought among the main motives of this revolution; we assume that analyzing this matter is not so hard and complicated for persons who are familiar with the history of Islam.
In more clear way, the bloody incident of Karbala is not a chart of a battle between two political competitors for achieving the throne of leadership or estates or lands.
Also, this incident has not been emanated from the explosion of hatreds of two hostile tribes which begins for gaining tribal privileges.
In fact, this incident is a clear scene of the battle between two doctrines related to individuals and beliefs that its blazing fire has not been extinguished during the adventurous history of mankind, from the farthest times to today; this fight is the continue of the fight of all prophets and reformer men of the world and in other hand it is the continue of the battles “Badr and Ahzab”.
We all know that when prophet of Islam (s.a.) arose as the leader of an intellectual and social revolution, for saving the mankind from all kinds of idolatry and superstitions and saving people from the claws of ignorance and oppression and collected the oppressed and truth-wanting groups of people who were the most important elements of evolution around himself, at this time oppositions of this reforming movement who were rich idolaters and usurious persons pf Mecca as their heads used all of their forces for repressing this voice of freedom and creativity of these anti-Islamic acts was in hands of “Umavi party” and their leader Abu Suffian.
Most of us know this truth, but the point which has not been truly cleared for lot of people (especially non-Muslim thinkers) yet and still is remained like a puzzle in their minds is that: Why is this historical incident which has several similar examples in “quantity and quality” emphasized so much? Why does the ceremony which is observed in respect and commemoration of this memory set up more magnificent and more sensational from the last year?
Why today that there is no sign of “Umavi (related to Umayya) party” and their companions and heroes of this incident must have been forgotten, the incident of Karbala has become eternal?!
The answer to this question should be sought among the main motives of this revolution; we assume that analyzing this matter is not so hard and complicated for persons who are familiar with the history of Islam.
In more clear way, the bloody incident of Karbala is not a chart of a battle between two political competitors for achieving the throne of leadership or estates or lands.
Also, this incident has not been emanated from the explosion of hatreds of two hostile tribes which begins for gaining tribal privileges.
In fact, this incident is a clear scene of the battle between two doctrines related to individuals and beliefs that its blazing fire has not been extinguished during the adventurous history of mankind, from the farthest times to today; this fight is the continue of the fight of all prophets and reformer men of the world and in other hand it is the continue of the battles “Badr and Ahzab”.
We all know that when prophet of Islam (s.a.) arose as the leader of an intellectual and social revolution, for saving the mankind from all kinds of idolatry and superstitions and saving people from the claws of ignorance and oppression and collected the oppressed and truth-wanting groups of people who were the most important elements of evolution around himself, at this time oppositions of this reforming movement who were rich idolaters and usurious persons pf Mecca as their heads used all of their forces for repressing this voice of freedom and creativity of these anti-Islamic acts was in hands of “Umavi party” and their leader Abu Suffian.
Mourning ( Azadari ) is not a Bid'at ( Innovation ) - PROVED!!
First Objection:
Martyrdom should be celebrated not mourned!!!
REPLY:-
Rasulullah(saww) mourned those that were martyred!!
Many companions were martyred in the battles that took place during the time of the Holy Prophet (s) and of course all of them succeeded in their respective examinations. Hamza was named as the Lord of the Martyrs, and hence received a larger but rather than express joy at what his uncle had attained he cried and lamented over him and asked that the women of Quraysh to likewise.
1) Seerat un Nabi, volume 1, page 345.
2) Ma'arij al Nabuwat, Rukn 4, chapter (Bab) 6, page 123
Similarly we have already cited the incident where Holy Prophet (s) wept over the martyrdom of Jaffar Ibn Abi Talib (as). If mourning for a martyr is incorrect than what do Nawasib think about Holy Prophet (s)? The fact of the matter is that Prophet (s) himself gave best reply of the pathetic Nasibi belief for celeberating the martyrdom rather to mourn it.
The Holy Prophet (s) said : “Yes, Today Jafar has been martyred there, but the troubles and the plight that he went through before being martyred are very grieving.”
Al-Bidayah wa al-Nihaya, Volume 4 page 673
This proves that mourning and lamenting for a martyr was practiced by the Holy Prophet (s) and hence it is Sunnah of the Prophet whilst celebrating the loss of a martyr has no textual proof.
1) Seerat un Nabi, volume 1, page 345.2) Ma'arij al Nabuwat, Rukn 4, chapter (Bab) 6, page 123
Similarly we have already cited the incident where Holy Prophet (s) wept over the martyrdom of Jaffar Ibn Abi Talib (as). If mourning for a martyr is incorrect than what do Nawasib think about Holy Prophet (s)? The fact of the matter is that Prophet (s) himself gave best reply of the pathetic Nasibi belief for celeberating the martyrdom rather to mourn it.
The Holy Prophet (s) said : “Yes, Today Jafar has been martyred there, but the troubles and the plight that he went through before being martyred are very grieving.”
Al-Bidayah wa al-Nihaya, Volume 4 page 673
This proves that mourning and lamenting for a martyr was practiced by the Holy Prophet (s) and hence it is Sunnah of the Prophet whilst celebrating the loss of a martyr has no textual proof.
Lady Hajra mourned when she heard of her son’s pending death!! Traditions record that Hajra fainted when she visited the spot where her husband intended to slaughter his son. Some of the narrators say that it was this very grief that gradually caused her death. Nasibi logic would dictate that Hajra should have been doubly happy because her son was alive and also got the rewards for succeeding in the examination - she should have kept praising Ismail (as), however, she was a mother and not a foe, the latter would have been happy at the hardships faced by her son and husband. It is natural that whenever a loved one is in trouble, or if he has faced hardships, it always causes pain and sorrow, hence those who love Imam Husayn (as) will mourn and cry and his enemies will praise their persecutors.
One can never rejoice over the terrible suffering of the Ahl’ul bayt (as)!!!
Whilst martyrdom is the sign of a great individual, it is also a time of reflection / sadness at an individual's suffering.
One can never rejoice over the terrible suffering of the Ahl’ul bayt (as)!!!
Whilst martyrdom is the sign of a great individual, it is also a time of reflection / sadness at an individual's suffering. One can never rejoice over the terrible suffering of the Ahl’ul bayt (as)When our fourth Imam Zayn ul Abideen (as)was asked that which incident was of most pain to you during and after the Karbala? Imam (as) replied"Shaam! Shaam! Shaam!"
Although martyrdom is a high status a fact recognised by our Imams, the unveiling the daughters of Muhammad (s), making them prisoners and parading then bare head and foot through the streets of Damascus, is not a happy occasion, is this something that the Bani Hashim should be proud of? Should they rejoice at such humiliation?
Although martyrdom is a high status a fact recognised by our Imams, the unveiling the daughters of Muhammad (s), making them prisoners and parading then bare head and foot through the streets of Damascus, is not a happy occasion, is this something that the Bani Hashim should be proud of? Should they rejoice at such humiliation?
SECOND OBJECTION:
Shia rituals are a waste of money Shi'a waste money and blood on this Day - why?
Reply –
The Eid sacrifice should likewise be deemed a waste of money
At Mina on one day hundreds of thousands of goats are slaughtered and there meat often goes to waste, if its okay for such a waste of money on that day then why the objection to mourning for Imam Husayn (as)? If such spending at Mina is remember the event of Ismail (as) the Shi'a can also do the same on Ashura.
When our fourth Imam Zayn ul Abideen (as) was asked that which incident was of most pain to you during and after the Karbala? Imam (as) replied"Shaam! Shaam! Shaam!"
Although martyrdom is a high status a fact recognised by our Imams, the unveiling the daughters of Muhammad (s), making them prisoners and parading then bare head and foot through the streets of Damascus, is not a happy occasion, is this something that the Bani Hashim should be proud of? Should they rejoice at such humiliation?
THIRD OBJECTION:
You cannot mourn over someone that is alive!
Imam Husayn (as) is alive so why do you do participate in mourning rituals for the living?
Reply –
This exposes the hypocrisy of the Nawasib
Herein lies clear proof of Nasibi contradictions. When we debate on the concept of using the Imams (as) as a means of approach the same Nasibi objects, saying that you can't seek help from the dead!
Is this not a blatant contradiction! For these Nasibi Mullah there example is like that of a dog in Surah Araf 007.176
"His similitude is that of a dog: if you attack him, he lolls out his tongue, or if you leave him alone, he (still) lolls out his tongue. That is the similitude of those who reject Our signs; So relate the story; perchance they may reflect."
FOURTH OBJECTION:
Quran prohibits the visiting of graves!
Allah has forbidden us to visit graves, as is clear from Surah Tauba, so why do the Shi'a create image depicting the grave of Imam Husayn (as)?
Reply –
This prohibition refers to the graves of hypocrites!
In this verse Allah has forbidden the holy Prophet (s) to go to the grave of a Munafiq. Hence a person who thinks that his parents or Imams are Munafiq should abstain from going to their graves and making their images.
FIFTH OBJECTION:
– Azadari is an unnecessary waste of public money!!The Shi'a population give a lot of money to Ulama and Zakireen, that's why they are not speaking against this. If they don't get this money, then this Azadari will also come to an end.
Reply –
Those that donate towards Azadari are duly rewarded by Allah (swt)
[Shakir 9:74] ... because Allah and His Messenger enriched them out of His grace; therefore if they repent, it will be good for them; and if they turn back, Allah will chastise them with a painful chastisement in this world and the hereafter, and they shall not have in the land any guardian or a helper.Look at how these people are getting jealous. These Mullahs receive no grace for implementing the of bidah of Tarawih, whereas the Shi'a Ulama and Zakireen praise Ali (as) and his family, and Allah blesses them with His grace in this world and in the next. The Nasibi Mullahs are people who keep burning in jealousy here, and also in the next world. Inshallah.
SIXTH OBJECTION:
All symbols associated with Azadari are false
The Shi/'a processions depict false Blood and False Arrows, the blood and arrows is placed over the Zuljanah, upon which Shi'as weep is false.
Reply:
When the brothers of Yusuf (as) came to Yaqub (as) and told him that their brother Yusuf (as) had been eaten by a wolf, and that all that remained was his bloodied shirt, the blood was not that of Yusuf (as), but was kept by Yaqub (as) as a symbol over his suffering. Yaqub (as) would weep bitterly when looking at that replica. The cradle of six month old Asghar (as) is not the real cradle, but it symbolises the suffering of a six month old child, as such we think of him (as) when we look at the cradle, remembering that a child of such a tender age met a fate wherein an arrow used to hunt wild beasts was fired in to his neck. Yaqoob (as) placed the shirt over his eyes and bloodies his face with it.
We can see that the Sunnah of one Prophet was to look at the replica and mourn over it profusely.
Yaqub (as) started weeping bitterly after looking at that replica. If such symbols constitute Bidah or shirk, then the Nawasib should apply a Fatwa on the Nabi (as) in the first instance. All of these symbols serve as a reminder of the tragedy of Karbala, and the callous manner in which innocent men were killed, and their women folk taken prisoner. We weep in the same way that Yaqub (as) wept over the sufferings of his son.
SEVENTH OBJECTION:
In Repudiation of The Criticisms on Azadari of Imam Husain (a.s.)
Mumbai’s largest circulated daily
newspaper, The Times of India had published an article on February 6,
2006 by an extremist, Abu Bakr, captioned ‘Why should Muharram be
considered sacred?’ The article and its claims were effectively debunked
in the same newspaper. Following is the gist of the article.
Mr. Abu Bakr: Unfortunately your
inability to follow the teachings of Islam is reflected in your
writings. Let us examine what you have written and what the reality
actually is.
You wrote:
The tenth day of Muharram is ‘Aashura’.
The Jews of Madina fasted on this day, the day on which Prophet Moses
(a.s.) and his followers crossed the Red Sea miraculously. So the Holy
Prophet (s.a.w.a.) directed the Muslims to fast on the day of Aashura.
The Answer:
The hadith you have quoted is in actuality thus:
The Prophet (s.a.w.a) on migrating to
Madina found the Jews fasting on the 10th of Muharram. On enquiry, he
was told: “It is an auspicious day; it is the day when God delivered the
children of Israel from their enemy (i.e. Pharaoh); and, therefore,
Moses fasted on that day.” The Prophet (s.a.w.a) said, “I am worthier of
Moses than you are.” Thereupon, he fasted on that day and ordered (the
Muslims) to fast.
(Al- Saheeh of al-Bukhari, Vol.3; Egypt ed.; p.54. Mishkatul-Masabih; Delhi ed.; 1307 A.H.; p.l72)
It is noted by the commentator of
Mishkatul-Masabih that “it was in the second year, because in the first
year the Prophet (s.a.w.a.) had arrived at Madina after ‘Aashura, in
Rabi’ul-awwal.”
It should be noted that the Jews had
their own calendar and monthly cycles. There is no logic in saying that
they fasted on the 10th of Muharram- unless it could be proved that this
date always coincided with a Jewish day of fast.
The first month of the Jews (Abib, later
named Nisan) coincided with Rajab of the Arabs. W.O.E.Oesterley and
Theodore H.Robinson have written that in Arabia “the most important of
all the new-moon festivals was that which fell in the month of Rajab
(sic), equivalent to the Hebrew month ‘Abib, for this was the time when
the ancient Arabs celebrated the Spring festival.” (Hebrew Religion;
S.P.C.K., London; 1955; p.128)
Probably, in ancient times the two
branches of Hazrat Ibrahim’s (a.s.) household followed the same system
of intercalating an additional month. And in this way the 7th Jewish
month, Tishri I, coincided with Muharram. And the ‘Aashura of Muharram
synchronized with 10th of Tishri I, the Jewish Day of Atonement – a day
of fast. The two calendars lost their synchronization when Islam, in the
9th year of Hijrah, disallowed intercalation. But on deeper
consideration it transpired that this parity was lost long before the
advent of Islam, because the Arabs did not follow any mathematical
calculation in their intercalation. That was why Muharram of the 2nd
year of Hijrah began on 5th July, 623 C.E. (Al-Munjid, 21st ed.), months
before Tishri I (which always coincides with September-October).
Clearly, ‘Aashura’ of Muharram in that
year (or, for that matter, during the Prophet’s (s.a.w.a.) whole life at
Madina) had no significance whatsoever for the Jews.
You wrote:
In the beginning, fasting on this day
was obligatory but later, the fasts of Ramadan were made obligatory and
the fast on the day of Aashura was made optional.
You further state:
Yet, the sanctity of Aashura cannot be
ascribed to this event for the simple reason that the sanctity of
Muharram and the day of Aashura was established during the days of the
Holy Prophet (s.a.w.a.), much before the birth of Husain.
The Answer:
The question is: Why did they fast on that day?
The Jewish Midrashic literature relates
the 10th day of the 7th month (Yom Hakippurim – Day of Atonement) to the
event of bringing the tablets of the Covenant from Mount Sinai, as Dr.
Mishael Maswari-Caspi has written in his letter.
The question is: If the Jews had wanted
to keep the long-lost synchronization of Tishri I and Muharram in view,
how was it that they forgot to narrate this tradition to the Prophet
(s.a.w.a.)?
The month in which God delivered the
Israelites from Pharaoh was Abib (i.e. Rajab), as the Bible clearly
states: “Observe the month of Abib, and keep the pass-over unto the Lord
thy God: for in the month of Abib the Lord thy God brought thee forth
out of Egypt by night.” (Deut. 16:1)
The question is: How could the Jews
transfer an event of Abib (originally coinciding with Rajab) to
Muharram, in open defiance of their Torah?
Here is a point to ponder for the
Muslims: The Prophet (s.a.w.a.) was sent with a religion to abrogate all
previous religions and shari’ah. How was it that he deigned to imitate
the custom of the Jews?
It is clear from above-mentioned facts
that the Jews had no reason at all to fast on Aashura of Muharram at
that period; and this story, built on that premise, is just that – a
fiction. Obviously, it was invented by a narrator who only knew that
once upon a time Muharram coincided with the Jews’ Tishri I; but was
totally unaware of contemporary Jewish religion and culture.
One feels constrained to mention here
that this and other such traditions were forged by camp-followers of the
Umayyads, after the martyrdom of Imam Husain (a.s.), as a part of their
campaign to turn the 10th of Muharram into a day of rejoicing. These
traditions are of the same genre as those which say that it was on the
10th of Muharram that Noah’s ark rested on Mount Arafat, the fire
became cool and safe for Hazrat Ibrahim (a.s.) , and Hazrat Isa (a.s.)
ascended to the heavens. In the same category came the traditions
exhorting the Muslims to treat Aashura as a festival of joy, and to
store one’s food-grain on this very day, as it would increase one’s
sustenance and bring the blessings of Allah to the household.
You wrote:
In fact, it is one of the merits of
Husain (a.s.) that his martyrdom took place on this day. Another
misconception is that it is an inauspicious month since Husain was
killed during Muharram. Hence people avoid conducting marriages during
this period.
This is baseless. If the death of an
eminent person on a particular day renders that day unlucky for all
times to come, no day of the year would be free from bad luck. The Holy
Qur’an and the Sunnah of the Holy Prophet (s.a.w.a.) have liberated us
from such superstitious beliefs.
The Answer:
This is nothing but blind prejudice
since there are no traditions which state that it is haraam (unlawful)
to conduct weddings on Aashura or in month of Muharram and Safar. I
would like to ask you that will you get married on the day your father
or mother die or will you postpone it for a month or so as a mark of
respect or consideration? (I wouldn’t be surprised if you say – there
is no harm).
You wrote:
Lamentations, breast-beating and
mourning in memory of Husain’s martyrdom are not sanctioned by Islam.
Though such martyrdoms are tragic, the Holy Prophet (s.a.w.a.) has
forbidden holding mourning ceremonies on the death of any person.
People of Jaahiliyyah (ignorance) used to mourn over their deceased then The Holy Prophet (s.a.w.a.) stopped the Muslims …………..”
The Answer:
Hasn’t it occurred to you that had it
not been for these mourning rituals, the distinction between the path of
Imam Husain (a.s.) and that of Yazid would have been destroyed. Yazid
will for ever be deemed as a hateable man who symbolises filth, shame,
debauchery, decadence, immorality, mental corruption, and all the
ingredients existent in the DNA of Iblis (Devil).
We deem our Azadari (mourning) as the
means via which we can express our sorrow for the Ahle bait (a.s.). The
words of Imam of Ahle Sunnah Allamah Fakhrudeen Raadhi are very
important:
“It is our firm belief that one who dies with love for the descendants of Muhammad (s) dies a martyr”.
(Tafseer-a-Kabir, vol. 7, p. 390, line No. 9)
Crying and Blood shed for Imam Husain (as) from Qur'an
فَمَا بَكَتْ عَلَيْهِمُ السَّمَاءُ وَالْأَرْضُ وَمَا كَانُوا مُنْظَرِينَ
"And neither heaven nor earth shed a tear over them: nor were they given a respite (again)"
Holy Quran Sura Dhukhan, Verse:29 (44:29)
---Tafseer of the above verse in narrations from the Imam's (as)---
Ibrahim Al Nakhai narrates:
عن
إبراهيم النَّخعيِّ قال : خرج أمير المؤمنين عليه السلام فجلس في المسجد
واجتمع أصحابه حوله وجاءَ الحسين عليه السلام حتّى قام بين يديه فوضع يده
على رأسه فقال : يا بني إنَّ الله عَيَّرَ أقواماً بالقُرآن ، فقال : فما
بَكَتْ عَلَيْهِمْ السَّماءُ وَالأرضُ وَما كانُوا مُنظَرينَ ، وأيْمُ
اللهِ ليَقتلنّك بَعدي ، ثمّ تبكيك السَّماءُ والأرض
The
Commander of the Believers (as) came out and sat in the mosque and his
companions gathered around him. Then Imam Husain (as) came and stood in
front of him.The Commander of the Believers (as) placed his hand over the head of Husain (as) and said:
O My Son! Allah has degraded some people in the Quran by saying; neither did the heavens weep over them, nor the earth, nor were they granted respite’ (44:29). I swear to Allah that they will kill you after me and then the heavens and the earth will weep over you.
[Note: There are many more narrations which say the same as in this narration]
Source: Kamil Al Ziyarat Chapter.28 Hadees.2
http://www.rafed.net/books/doaa/kamil/k08.html#93
---How did the heavens and the Earth weep for Imam Husain (as)??---
Narrated from Umar ibn Wahab, from his father, who said:
Dawud bin Farqad narrates:
I heard Aba Abdillah (as) [Imam Sadiq (as)] say:
أخبرنا
عُمَرُ بنُ وَهْب ، عن أبيه ، عن عليِّ بن الحسين عليهما السلام قال :
إنَّ السّماء لم تبكِ منذ وضعتْ إلاّ على يحيى بن زَكريّا والحسين بن عليِّ
عليهم السلام ، قلت : أيّ شيء كان بكاؤها؟ قال : كانت إذا استقبلت بثوب وقع على الثَّوب شبه أثر البراغيث من الدَّم
Ali ibn Husain (as) [Imam Sajjad (as)] said:
The
Heavens have never wept over anyone since the day they were created
except for Yahya ibn Zakariyya (as) and Husain bin Ali (as).
I asked, “How did the heavens weep?”
Imam (as) replied, “If you would have faced (the wind) with a garment, you would have seen something similar to a red mist of blood on it.”
Source: Kamil Al Ziyarat Chapter.28 Hadees.12
http://www.rafed.net/books/doaa/kamil/k08.html#93
Imam Raza (as) in a long narration to Riyan ibn Shabeeb:
يا ابن شبيب لقد حدثني أبي ، عن أبيه ، عن جده أنه لما قتل جدي الحسين أمطرت السماء دما وترابا أحمر
Imam
Raza (as) said, “O Ibn Shabeeb! My father narrated that his father (s)
quoted on the authority of his grandfather (s) that when they murdered
my grandfather Al-Hussein (s), the heavens cried (dark) red blood and dirt.
Source: Uyun Akhbar Al Riza Vol.1 Pg.299 / Bihar Al Anwar Vol.44 Pg. 286
http://www.al-shia.org/html/ara/books/lib-hadis/behar44/a29.htmlDawud bin Farqad narrates:
عن
داودَ ابن فَرْقَد قال : سمعت أبا عبدالله عليه السلام يقول : كان الَّذي
قَتَلَ الحسينَ بنَ عليٍّ عليهما السلام ولد زنا ، والَّذي قَتل يحيى بن
زَكريّا ولد زنا ، وقال : احمرَّتِ السَّماء حين قُتل الحسين بن عليٍّ سنة ،
ثمّ قال : بَكتِ السَّماء والأرض على الحسين بن عليٍّ وعلى يحيى بن
زَكريّا ، وحُمرتها بُكاؤها
I heard Aba Abdillah (as) [Imam Sadiq (as)] say:
The Killer of Husain ibn Ali (as) was conceived illegitimately and the killer of Yahya ibn Zakariyya (as) was also conceived illegitimately. When Husain ibn Ali (as) was killed, the heavens turned red for one year.The heavens and the earth have (only) wept over Husain ibn Ali (as) and Yahya ibn Zakariyya (as) and the heavens weep by becoming red.
Narrated from Ali bin Mus-hir Al Quraishi who said:
عن
عليِّ بن مُسْهِر القُرَشيِّ «قال : حدَّثتني جدَّتي أنّها أدركتِ الحسين
بن عليٍّ عليهما السلام حين قُتل فمكثنا سنة وتسعة أشهر ، والسّماء مثلُ العَلّقةِ مثلُ الدَّم ، ما ترى الشَّمس
My grandmother told me that she was alive at the time of killing of Husain bin Ali (as).
She said, “The heavens turned red like blood after the killing of Husain (as) for one year and nine months, and we could not (even) see the sun.”
Source: Kamil Al Ziyarat Chapter.28 Hadees.5
http://www.rafed.net/books/doaa/kamil/k08.html#93
Abi Ma’shar narrates from Al Zuhri who said:
حدَّثني أبو مُعْشر ، عن الزُّهْريّ قال : لمّا قتل الحسين عليه السلام أمطرتِ السّماء دماً . لمّا قتل الحسين عليه السلام لم يبق في بيت المَقْدِس حَصاةٌ إلاّ وجد تحتها دمٌ عَبيط
When Husain (as) was killed, the heavens rained blood, and no stone was removed in Bayt Al-Maqdis without (one) seeing fresh blood under it.
Source: Kamil Al Ziyarat Chapter.28 Hadees.20
http://www.rafed.net/books/doaa/kamil/k08.html#9312th Imam (atfs) Shedding tears of blood for Imam Husain (as)Imam of the time, Imam Az Zaman (atfs) himself says the following in Ziyarat-e-Nahiya:
فَلَئِنْ
أَخَّرَتْنِى الدُّهُورُ ، وَ عاقَني عَنْ نَصْرِك َ الْمَقْدُورُ وَ لَمْ
أَكُنْ لِمَنْ حارَبَك َ مُحارِباً، وَ لِمَنْ نَصَبَ لَك َ الْعَداوَةَ
مُناصِباً ، فَلاََ نْدُبَنَّك َ صَباحاً وَ مَسآءً ، وَ لاََبْكِيَنَّ لَك َ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً
"Since I haw been pushed behind by the passage of time and being prevented from helping you by fate and I could not fight those who had fought you. And (since) I had rot been able to face your enemies I will continue to weep morning and evening and weep for you with tears of blood."
Fasting on the Day of Ashura
By all standards, the day Imam Hussain, the grandson of the beloved Prophet Muhammad, was killed was a great tragedy. Indeed, it was the greatest tragedy. He was martyred, along with his family members, simply because he stood against injustice. The family of Yazeed (the Banu Umayyah) and the family of Ziyad rejoiced the day he was killed. Not only did they celebrate the day of Ashura, but they turned it into a tradition for subsequent years. They would gather their family and friends and rejoice at the martyrdom of Imam Hussain.
While fasting is a great form of worship, we the Shia have valid reservations regarding the fast of Ashura. It is always recommended to fast, anytime throughout the year (except Eid), but the problem is that there is a history of politics behind the fast of Ashura.
Killing the very grandson of the Prophet was a major crime, so Banu Umayya attempted to shift the focus of the people for the day of Ashura. Possessing power and money, they spread to the Muslims that Ashura is a blessed day. They did so by indoctrinating their people that on Ashura God saved Prophet Musa and his people from the pharaoh. He saved Prophet Ibrahim from the fire of Namrud, and so on. To thank God for that blessed day, they encouraged the people to fast on Ashura.
Here are several points that demonstrate how the hadeeths which speak of the fast of Ashura are fabricated. The Prophet probably never said them, but they were forged after him.
First: There are several hadeeths in Sahih Bukhari, Sahih Muslim, and Tirmidhi which tell us when the Prophet arrived Medina, he saw the Jews fasting, Upon knowing the reason why they were fasting, he said we the Muslims are closer to Musa, so we should also fast. If you analyze these hadeeths, you will realize that they all go back to these four narrators who supposedly narrated them directly from the Prophet:
1- Ibn Abbas
2- Abu Musa Al-Ash’ari
3- Abu Huraira
4- Mu’awiya
The Prophet came to Medina the first year of the Hijra. As for Ibn Abbas, he was born three years before Hijra, which makes him four years old when the Prophet supposedly said this Hadith. In the Science of Hadith, the narration of a four-year-old boy is generally not accepted.
As for Abu Musa, he came from the tribe of Banu Ash’ar in Yemen. He became Muslim before the Hijra, but he was not seen in Medina till the battle of Khaybar in the seventh year after Hijra. The Prophet had sent him to Yemen to preach to his tribe. Hence, Abu Musa was not in Medina in the first year of Hijra, so how could he possibly narrate this hadith?
As for Abu Huraira, he also was not seen in Medina until after the battle of Khaybar in the seventh year of Hijra. He also came from Yemen.
As for Muawiya, the son of Abu Sufyan, he became Muslim in the eighth year of Hijra, so how could he narrate a hadith from the Prophet seven or eight years before he became Muslim?
Some of the hadeeth go back to Ibn Zubayr, who was also a young boy when the Prophet entered Medina.
Therefore, it is quite clear that all the narrators of this hadith were either not in Medina at the time, or they were young boys, so how can we possibly accept such a hadith? It is pretty convincing that the hadith was forged later on by Bani Umayya.
Second: Let’s look at the word “Ashura” which is mentioned in the hadith. According to Ibn Al-Atheer, there are two meanings to Ashura: an old meaning and a new meaning. The old meaning, which was during the Arab’s time and the Prophet’s time, meant the tenth day of any month. The new meaning surfaced after Imam Hussain was killed on the tenth of Muharram. After that, Ashura came to be known as the tenth of Muharram, but before that it was simply the tenth day of any month. So when the Prophet supposedly said this hadith, he just said Ashura, and he didn’t say the tenth day of which month. This demonstrates that the hadith was forged after the day of Ashura, and it slipped from the mind of the ones who forged it that before Ashura, the word had a different, more general meaning.
Third: Today, go to any Jew, even their scholars, and ask them: Do you have a fast on the day which God saved Moses, or a day which corresponds to the tenth of Muharram? They don’t, and they will tell you that even in the past they didn’t have such a fast. They fast on Yum Kippur, the day when Moses returned from Mt. Sinai and realized that his people were worshipping the calf. To expiate for their sin, they fasted, but they have no fast they day God saved them from the pharaoh. But the hadith in the books of Saheeh tells us that it was a tradition of the Jews, and they would all fast that day.
If you even look at the day the Jews fast, it never corresponded with the tenth of Muharram when the Prophet came to Medina. It corresponded with Muharram on the 28th year after Hijra.
Fourth: It seems the one who forged the hadith was not aware of how the Islamic Calendar originated. During the time of Umar, since Muslims wanted a set date to refer to, he created the Hijri calendar by seeking the advice of Imam Ali. So they decided to make the starting point the migration of the Prophet, and they made the first month Muharram. However, the Prophet entered Medina in Rabi-ul-Awwal, not in Muharram, and so the one who probably forged the hadith assumed that the Prophet entered Medina in Muharram because that is when the calendar starts. So the hadith tells us the Prophet when he first entered Medina he saw the Jews fasting on Ashura, but the Prophet didn’t enter Medina in Muharram, he did so in Rabu-ul-Awwal, ten months before Muharram! There’s a clear discrepancy here.
Fifth: The prophet knows more about the Shariah of previous Prophets such as Prophet Musa, and he doesn’t need the Jews to teach him that. The Prophet is also higher than copying what the Jews would do.
Sixth: How come there is so much emphasis on the fast of Ashura around the world? Thousands of speeches are dedicated to it, millions of pamphlets are distributed encouraging people to fast on Ashura, and so on. There are many other days throughout the year which are highly recommended to fast, such as the 27th of Rajab, but how come you don’t see a single pamphlet or speech encouraging it? This shows that this is a political thing, originally designed to focus the attention away from the Martyrdom of Imam Hussain, and to consider it a blessed day. I don’t know how anyone can stand on the Day of Judgment before Prophet Muhammad and consider the very day his grandson was slaughtered a blessed day.
Thus, based on these reasons we Shia have our reservations on the fast of Ashura. Banu Umayya were behind it, and considering it a blessed day is not an offence to us the Shia, but an offence to Prophet Muhammad, peace be upon him and his family.
-Syed Baqir Al Qazwini
Subscribe to:
Posts (Atom)